inwonen

Dutch

Etymology

From in (“in”) +‎ wonen (“to live, reside”).

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

inwonen

1. to move in [with bij ‘with’]

Conjugation

Conjugation of inwonen (weak, separable)
infinitive	inwonen
past singular	woonde in
past participle	ingewoond
infinitive	inwonen
gerund	inwonen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	woon in	woonde in	inwoon	inwoonde
2nd person sing. (jij)	woont in, woon in2	woonde in	inwoont	inwoonde
2nd person sing. (u)	woont in	woonde in	inwoont	inwoonde
2nd person sing. (gij)	woont in	woonde in	inwoont	inwoonde
3rd person singular	woont in	woonde in	inwoont	inwoonde
plural	wonen in	woonden in	inwonen	inwoonden
subjunctive sing.1	wone in	woonde in	inwone	inwoonde
subjunctive plur.1	wonen in	woonden in	inwonen	inwoonden
imperative sing.	woon in
imperative plur.1	woont in
participles	inwonend	ingewoond
1) Archaic. 2) In case of inversion.