ontwinden

Dutch

Etymology

From ont- +‎ winden.

Pronunciation

• IPA^(key): /ɔntˈʋɪn.də(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɪndən

Verb

ontwinden

1. (transitive) to unwind
2. (intransitive) to relax, to settle down

Conjugation

Conjugation of ontwinden (strong class 3a, prefixed)
infinitive	ontwinden
past singular	ontwond
past participle	ontwonden
infinitive	ontwinden
gerund	ontwinden n
	present tense	past tense
1st person singular	ontwind	ontwond
2nd person sing. (jij)	ontwindt, ontwind2	ontwond
2nd person sing. (u)	ontwindt	ontwond
2nd person sing. (gij)	ontwindt	ontwondt
3rd person singular	ontwindt	ontwond
plural	ontwinden	ontwonden
subjunctive sing.1	ontwinde	ontwonde
subjunctive plur.1	ontwinden	ontwonden
imperative sing.	ontwind
imperative plur.1	ontwindt
participles	ontwindend	ontwonden
1) Archaic. 2) In case of inversion.