ontzuigen

Dutch

Etymology

From ont- +‎ zuigen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈzœy̯.ɣə(n)/
• Hyphenation: ont‧zui‧gen
• Rhymes: -œy̯ɣən

Verb

ontzuigen

1. to suck away, to remove by means of sucking
2. to suck out

Conjugation

Conjugation of ontzuigen (strong class 2b, prefixed)
infinitive	ontzuigen
past singular	ontzoog
past participle	ontzogen
infinitive	ontzuigen
gerund	ontzuigen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontzuig	ontzoog
2nd person sing. (jij)	ontzuigt, ontzuig2	ontzoog
2nd person sing. (u)	ontzuigt	ontzoog
2nd person sing. (gij)	ontzuigt	ontzoogt
3rd person singular	ontzuigt	ontzoog
plural	ontzuigen	ontzogen
subjunctive sing.1	ontzuige	ontzoge
subjunctive plur.1	ontzuigen	ontzogen
imperative sing.	ontzuig
imperative plur.1	ontzuigt
participles	ontzuigend	ontzogen
1) Archaic. 2) In case of inversion.