optuigen

Dutch

Etymology

From op +‎ tuigen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔpˌtœy̯.ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: op‧tui‧gen

Verb

optuigen

1. (nautical, transitive) to rig, to set up
2. (livestock, particularly equestrianism, transitive) to tack (up)
3. (reflexive, with reflexive pronoun) to dress, to get dressed
4. (transitive) to decorate

Conjugation

Conjugation of optuigen (weak, separable)
infinitive	optuigen
past singular	tuigde op
past participle	opgetuigd
infinitive	optuigen
gerund	optuigen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	tuig op	tuigde op	optuig	optuigde
2nd person sing. (jij)	tuigt op, tuig op2	tuigde op	optuigt	optuigde
2nd person sing. (u)	tuigt op	tuigde op	optuigt	optuigde
2nd person sing. (gij)	tuigt op	tuigde op	optuigt	optuigde
3rd person singular	tuigt op	tuigde op	optuigt	optuigde
plural	tuigen op	tuigden op	optuigen	optuigden
subjunctive sing.1	tuige op	tuigde op	optuige	optuigde
subjunctive plur.1	tuigen op	tuigden op	optuigen	optuigden
imperative sing.	tuig op
imperative plur.1	tuigt op
participles	optuigend	opgetuigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.