tuigen

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈtœy̯ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -œy̯ɣən

Etymology 1

From tuig +‎ -en.

Verb

tuigen

1. (transitive) to rig (a sailing ship)
2. (transitive) to harness, to put a harness on

Conjugation

Conjugation of tuigen (weak)
infinitive	tuigen
past singular	tuigde
past participle	getuigd
infinitive	tuigen
gerund	tuigen n
	present tense	past tense
1st person singular	tuig	tuigde
2nd person sing. (jij)	tuigt, tuig2	tuigde
2nd person sing. (u)	tuigt	tuigde
2nd person sing. (gij)	tuigt	tuigde
3rd person singular	tuigt	tuigde
plural	tuigen	tuigden
subjunctive sing.1	tuige	tuigde
subjunctive plur.1	tuigen	tuigden
imperative sing.	tuig
imperative plur.1	tuigt
participles	tuigend	getuigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aftuigen
• optuigen

Etymology 2

From Middle Dutch tugen, from Old Dutch *tiugon.

Verb

tuigen

1. (transitive, obsolete) to declare officially, to testify

Conjugation

Conjugation of tuigen (weak)
infinitive	tuigen
past singular	tuigde
past participle	getuigd
infinitive	tuigen
gerund	tuigen n
	present tense	past tense
1st person singular	tuig	tuigde
2nd person sing. (jij)	tuigt, tuig2	tuigde
2nd person sing. (u)	tuigt	tuigde
2nd person sing. (gij)	tuigt	tuigde
3rd person singular	tuigt	tuigde
plural	tuigen	tuigden
subjunctive sing.1	tuige	tuigde
subjunctive plur.1	tuigen	tuigden
imperative sing.	tuig
imperative plur.1	tuigt
participles	tuigend	getuigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• betuigen
• getuigen
• overtuigen

Etymology 3

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

tuigen

1. plural of tuig