sjouwen

Dutch

Etymology

From West Frisian sjouwe, believed to be from *skiōua, *skiāva (“to slide, shove”), a variant of Old Frisian skūva (“to push, shove”), from Proto-Germanic *skeubaną. Doublet of schuiven, inherited from the same Proto-Germanic root. More at shove.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈʃɑu̯ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɑu̯ən

Verb

sjouwen

1. to carry (a heavy object or load), tote, schlep

Conjugation

Conjugation of sjouwen (weak)
infinitive	sjouwen
past singular	sjouwde
past participle	gesjouwd
infinitive	sjouwen
gerund	sjouwen n
	present tense	past tense
1st person singular	sjouw	sjouwde
2nd person sing. (jij)	sjouwt, sjouw2	sjouwde
2nd person sing. (u)	sjouwt	sjouwde
2nd person sing. (gij)	sjouwt	sjouwde
3rd person singular	sjouwt	sjouwde
plural	sjouwen	sjouwden
subjunctive sing.1	sjouwe	sjouwde
subjunctive plur.1	sjouwen	sjouwden
imperative sing.	sjouw
imperative plur.1	sjouwt
participles	sjouwend	gesjouwd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Related terms

• gesjouw

Descendants

• Afrikaans: sjou
• → Aukan: syow
• → Papiamentu: shou