Kvarco
mineralo From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Kvarco estas silikata mineralo formiĝinta laŭ romboedra kristala sistemo sub malalta termperaturo (α-kvarca formo), sed sub alta temperaturo ĝi kristaliĝas laŭ heksagona kristalsistemo (β-kvarca formo). Ĝia relativa maso estas 2,65.
Kvarco devenas el acida magmo de silikataj fandaĵoj. Ĝi estas la ĉefa mineralo de vejnoj en postmagma hidroterma stadio, la plej disvastiĝanta mineralo kaj ĉefa ero de granda parto de sablotipoj. Ĝi foje aperas sub la formo de kristala ĝemelo.
En industrio oni uzas por produkti kvarcajn vitraĵojn, por metalurgio, polurindustrio kaj precizeca industrio.
Ĝi havas durecon de 7 laŭ la Mohs-skalo kaj estas unu el la plej abundaj mineraloj de la tero. Samkiel la ne-kristala kvarca vitro ĝi konsistas komplete el silicio de dioksido (SiO2).
Kvarco estas klaso de oksido, tre travidebla kun iom da minerala brilo glacea. Ties durefrakteco estas 1,5. Pro ŝanĝo de temperaturo la trigona kristalsistemo (poste heksagona) transformiĝas en tridimito aŭ kristobalito. Ĝi estas bona dielektriko, ĝia dielektra konstanto estas 4,5.
Remove ads
Kristalaj variaĵoj
Multaj gemoj estas speco de kvarco, tamen plej ofte ne kvarco pura, sed kun iom da aldonaj mineraloj, kiuj donas koloron.
Piezoelektro
Kvarcaj kristaloj havas piezoelektrajn ecojn; ili evoluigas elektran potencialon sub apliko de mekanika streĉo. Tiajn ecojn de kvarco malkovris Pierre Curie kaj lia plej juna frato Jacques en 1880[1][2].
Vidu ankaŭ
Fontoj
- Endre Dudich, "Ĉu vi konas la Teron? Ĉapitroj el la geologiaj sciencoj", Scienca Eldona Centro de UEA, Budapest, 1983.
Referencoj
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads