aperio

Latín

aperiō
clásico (AFI)	[aˈpɛ.rɪ.oː]

Etimología

Del protoitálico *ap-wer-je-, y este del protoindoeuropeo *h₂ṷer-^[1], o bien *wer-^[2] ("cubrir", "cercar"). Compárese el sánscrito vṛṇóti ('cubrir'), el avéstico gatha vərənauuaitē ('cercar'), el avéstico clásico aiβi vərənuuaiti ('esconder') y el griego antiguo ἁορον (haoron) ("pórtico").^[1]

Verbo transitivo

1

Abrir.

2

Poner al descubierto.

3

Abrir hendiendo o cavando.

4

Dejar al descubierto, poner de manifiesto, hacer accesible.

Conjugación

Conjugación de aperiō, aperīre, aperuī, apertum  (cuarta conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	aperīre, aperuisse
Infinitivo pasivo	aperīrī
Participio activo	aperiēns, apertūrus
Participio pasivo	aperiendus, apertus
Gerundio	aperiendī, aperiendō, aperiendum
Supino	apertum, apertū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego aperiō	tū aperīs	is, ea, id aperit	nōs aperīmus	vōs aperītis	eī, eae, ea aperiunt
Pretérito imperfecto	ego aperiēbam	tū aperiēbās	is, ea, id aperiēbat	nōs aperiēbāmus	vōs aperiēbātis	eī, eae, ea aperiēbant
Futuro	ego aperiam	tū aperiēs	is, ea, id aperiet	nōs aperiēmus	vōs aperiētis	eī, eae, ea aperient
Pretérito perfecto	ego aperuī	tū aperuistī	is, ea, id aperuit	nōs aperuimus	vōs aperuistis	eī, eae, ea aperuērunt, aperuēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego aperueram	tū aperuerās	is, ea, id aperuerat	nōs aperuerāmus	vōs aperuerātis	eī, eae, ea aperuerant
Futuro perfecto	ego aperuerō	tū aperueris	is, ea, id aperuerit	nōs aperuerimus	vōs aperueritis	eī, eae, ea aperuerint
Presente pasivo	ego aperior	tū aperīris, aperīre	is, ea, id aperītur	nōs aperīmur	vōs aperīminī	eī, eae, ea aperiuntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego aperiēbar	tū aperiēbāris, aperiēbāre	is, ea, id aperiēbātur	nōs aperiēbāmur	vōs aperiēbāminī	eī, eae, ea aperiēbantur
Futuro pasivo	ego aperiar	tū aperiēris, aperiēre	is, ea, id aperiētur	nōs aperiēmur	vōs aperiēminī	eī, eae, ea aperientur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego aperiam	ut tū aperiās	ut is, ut ea, ut id aperiat	ut nōs aperiāmus	ut vōs aperiātis	ut eī, ut eae, ut ea aperiant
Pretérito imperfecto	ut ego aperīrem	ut tū aperīrēs	ut is, ut ea, ut id aperīret	ut nōs aperīrēmus	ut vōs aperīrētis	ut eī, ut eae, ut ea aperīrent
Pretérito perfecto	ut ego aperuerim	ut tū aperuerīs	ut is, ut ea, ut id aperuerit	ut nōs aperuerīmus	ut vōs aperuerītis	ut eī, ut eae, ut ea aperuerint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego aperuissem	ut tū aperuissēs	ut is, ut ea, ut id aperuisset	ut nōs aperuissēmus	ut vōs aperuissētis	ut eī, ut eae, ut ea aperuissent
Presente pasivo	ut ego aperiar	ut tū aperiāris, aperiāre	ut is, ut ea, ut id aperiātur	ut nōs aperiāmur	ut vōs aperiāminī	ut eī, ut eae, ut ea aperiantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego aperīrer	ut tū aperīrēris, aperīrēre	ut is, ut ea, ut id aperīrētur	ut nōs aperīrēmur	ut vōs aperīrēminī	ut eī, ut eae, ut ea aperīrentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) aperī	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) aperīte	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) aperītō	(is, ea, id) aperītō	― ―	(vōs) aperītōte	(eī, eae, ea) aperiuntō
Presente pasivo	― ―	(tū) aperīre	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) aperīminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) aperītor	(is, ea, id) aperītor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) aperiuntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad