appretio

Latín

appretiō
clásico (AFI)	[apˈprɛ.tɪ.oː]

Etimología

Del prefijo ad- (preposición) y pretium ('precio').

Verbo transitivo

1

Valorar, evaluar.^[1]

• Sinónimos: aestimō, tāxō

Conjugación

Conjugación de appretiō, appretiāre, appretiāvī, appretiātum  (primera conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	appretiāre, appretiāvisse
Infinitivo pasivo	appretiārī
Participio activo	appretiāns, appretiātūrus
Participio pasivo	appretiandus, appretiātus
Gerundio	appretiandī, appretiandō, appretiandum
Supino	appretiātum, appretiātū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego appretiō	tū appretiās	is, ea, id appretiat	nōs appretiāmus	vōs appretiātis	eī, eae, ea appretiant
Pretérito imperfecto	ego appretiābam	tū appretiābās	is, ea, id appretiābat	nōs appretiābāmus	vōs appretiābātis	eī, eae, ea appretiābant
Futuro	ego appretiābō	tū appretiābis	is, ea, id appretiābit	nōs appretiābimus	vōs appretiābitis	eī, eae, ea appretiābunt
Pretérito perfecto	ego appretiāvī	tū appretiāvistī	is, ea, id appretiāvit	nōs appretiāvimus	vōs appretiāvistis	eī, eae, ea appretiāvērunt, appretiāvēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego appretiāveram	tū appretiāverās	is, ea, id appretiāverat	nōs appretiāverāmus	vōs appretiāverātis	eī, eae, ea appretiāverant
Futuro perfecto	ego appretiāverō	tū appretiāveris	is, ea, id appretiāverit	nōs appretiāverimus	vōs appretiāveritis	eī, eae, ea appretiāverint
Presente pasivo	ego appretior	tū appretiāris, appretiāre	is, ea, id appretiātur	nōs appretiāmur	vōs appretiāminī	eī, eae, ea appretiantur
Pretérito imperfecto pasivo	ego appretiābar	tū appretiābāris, appretiābāre	is, ea, id appretiābātur	nōs appretiābāmur	vōs appretiābāminī	eī, eae, ea appretiābantur
Futuro pasivo	ego appretiābor	tū appretiāberis, appretiābere	is, ea, id appretiābitur	nōs appretiābimur	vōs appretiābiminī	eī, eae, ea appretiābuntur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego appretiem	ut tū appretiēs	ut is, ut ea, ut id appretiet	ut nōs appretiēmus	ut vōs appretiētis	ut eī, ut eae, ut ea appretient
Pretérito imperfecto	ut ego appretiārem	ut tū appretiārēs	ut is, ut ea, ut id appretiāret	ut nōs appretiārēmus	ut vōs appretiārētis	ut eī, ut eae, ut ea appretiārent
Pretérito perfecto	ut ego appretiāverim	ut tū appretiāverīs	ut is, ut ea, ut id appretiāverit	ut nōs appretiāverīmus	ut vōs appretiāverītis	ut eī, ut eae, ut ea appretiāverint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego appretiāvissem	ut tū appretiāvissēs	ut is, ut ea, ut id appretiāvisset	ut nōs appretiāvissēmus	ut vōs appretiāvissētis	ut eī, ut eae, ut ea appretiāvissent
Presente pasivo	ut ego appretier	ut tū appretiēris, appretiēre	ut is, ut ea, ut id appretiētur	ut nōs appretiēmur	ut vōs appretiēminī	ut eī, ut eae, ut ea appretientur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego appretiārer	ut tū appretiārēris, appretiārēre	ut is, ut ea, ut id appretiārētur	ut nōs appretiārēmur	ut vōs appretiārēminī	ut eī, ut eae, ut ea appretiārentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) appretiā	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) appretiāte	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) appretiātō	(is, ea, id) appretiātō	― ―	(vōs) appretiātōte	(eī, eae, ea) appretiantō
Presente pasivo	― ―	(tū) appretiāre	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) appretiāminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) appretiātor	(is, ea, id) appretiātor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) appretiantor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad