consuefacio

Latín

cōnsuēfaciō
clásico (AFI)	[ˌkõː.sʊ.eːˈfa.kɪ.oː] [ˌkɔn.sʊ.eːˈfa.kɪ.oː]

Etimología

de cōnsuescō, -ere ("acostumbrarse") y faciō, -ere ('hacer').

Verbo transitivo

1

Habituar, acostumbrar.^[1]

• Sinónimo: assuēfaciō

Conjugación

Conjugación de cōnsuēfaciō, cōnsuēfacere, cōnsuēfēcī, cōnsuēfactum  (tercera conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	cōnsuēfacere, cōnsuēfēcisse
Infinitivo pasivo	cōnsuēfacī
Participio activo	cōnsuēfaciēns, cōnsuēfactūrus
Participio pasivo	cōnsuēfaciendus, cōnsuēfactus
Gerundio	cōnsuēfaciendī, cōnsuēfaciendō, cōnsuēfaciendum
Supino	cōnsuēfactum, cōnsuēfactū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego cōnsuēfaciō	tū cōnsuēfacis	is, ea, id cōnsuēfacit	nōs cōnsuēfacimus	vōs cōnsuēfacitis	eī, eae, ea cōnsuēfaciunt
Pretérito imperfecto	ego cōnsuēfaciēbam	tū cōnsuēfaciēbās	is, ea, id cōnsuēfaciēbat	nōs cōnsuēfaciēbāmus	vōs cōnsuēfaciēbātis	eī, eae, ea cōnsuēfaciēbant
Futuro	ego cōnsuēfaciam	tū cōnsuēfaciēs	is, ea, id cōnsuēfaciēt	nōs cōnsuēfaciēmus	vōs cōnsuēfaciētis	eī, eae, ea cōnsuēfacient
Pretérito perfecto	ego cōnsuēfēcī	tū cōnsuēfēcistī	is, ea, id cōnsuēfēcit	nōs cōnsuēfēcimus	vōs cōnsuēfēcistis	eī, eae, ea cōnsuēfēcērunt, cōnsuēfēcēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego cōnsuēfēceram	tū cōnsuēfēcerās	is, ea, id cōnsuēfēcerat	nōs cōnsuēfēcerāmus	vōs cōnsuēfēcerātis	eī, eae, ea cōnsuēfēcerant
Futuro perfecto	ego cōnsuēfēcerō	tū cōnsuēfēceris	is, ea, id cōnsuēfēcerit	nōs cōnsuēfēcerimus	vōs cōnsuēfēceritis	eī, eae, ea cōnsuēfēcerint
Presente pasivo	ego cōnsuēfacior	tū cōnsuēfaceris, cōnsuēfacere	is, ea, id cōnsuēfacitur	nōs cōnsuēfacimur	vōs cōnsuēfaciminī	eī, eae, ea cōnsuēfaciuntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego cōnsuēfaciēbar	tū cōnsuēfaciēbāris, cōnsuēfaciēbāre	is, ea, id cōnsuēfaciēbātur	nōs cōnsuēfaciēbāmur	vōs cōnsuēfaciēbāminī	eī, eae, ea cōnsuēfaciēbantur
Futuro pasivo	ego cōnsuēfaciar	tū cōnsuēfaciēris, cōnsuēfaciēre	is, ea, id cōnsuēfaciētur	nōs cōnsuēfaciēmur	vōs cōnsuēfaciēminī	eī, eae, ea cōnsuēfacientur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego cōnsuēfaciam	ut tū cōnsuēfaciās	ut is, ut ea, ut id cōnsuēfaciat	ut nōs cōnsuēfaciāmus	ut vōs cōnsuēfaciātis	ut eī, ut eae, ut ea cōnsuēfaciant
Pretérito imperfecto	ut ego cōnsuēfacerem	ut tū cōnsuēfacerēs	ut is, ut ea, ut id cōnsuēfaceret	ut nōs cōnsuēfacerēmus	ut vōs cōnsuēfacerētis	ut eī, ut eae, ut ea cōnsuēfacerent
Pretérito perfecto	ut ego cōnsuēfēcerim	ut tū cōnsuēfēcerīs	ut is, ut ea, ut id cōnsuēfēcerit	ut nōs cōnsuēfēcerīmus	ut vōs cōnsuēfēcerītis	ut eī, ut eae, ut ea cōnsuēfēcerint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego cōnsuēfēcissem	ut tū cōnsuēfēcissēs	ut is, ut ea, ut id cōnsuēfēcisset	ut nōs cōnsuēfēcissēmus	ut vōs cōnsuēfēcissētis	ut eī, ut eae, ut ea cōnsuēfēcissent
Presente pasivo	ut ego cōnsuēfaciar	ut tū cōnsuēfaciāris, cōnsuēfaciāre	ut is, ut ea, ut id cōnsuēfaciātur	ut nōs cōnsuēfaciāmur	ut vōs cōnsuēfaciāminī	ut eī, ut eae, ut ea cōnsuēfaciantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego cōnsuēfacerer	ut tū cōnsuēfacerēris, cōnsuēfacerēre	ut is, ut ea, ut id cōnsuēfacerētur	ut nōs cōnsuēfacerēmur	ut vōs cōnsuēfacerēminī	ut eī, ut eae, ut ea cōnsuēfacerentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) cōnsuēface	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) cōnsuēfacite	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) cōnsuēfacitō	(is, ea, id) cōnsuēfacitō	― ―	(vōs) cōnsuēfacitōte	(eī, eae, ea) cōnsuēfaciuntō
Presente pasivo	― ―	(tū) cōnsuēfacere	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) cōnsuēfaciminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) cōnsuēfacitor	(is, ea, id) cōnsuēfacitor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) cōnsuēfaciuntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad