dissono

Latín

dissono
clásico (AFI)	/ˈdis.so.noː/
eclesiástico (AFI)	/ˈdis.so.no/
silabación	dis-so-nō
acentuación	esdrújula
longitud silábica	trisílaba
rimas	is.so.no, is.so.noː

Etimología

Del prefijo dis- y sonō ('sonar').^[1]

Verbo intransitivo

1

Sonar confuso, mal o en disarmonía, disonar.^[1]

• Antónimo: cōnsonō

2

No coincidir, no armonizar, no encajar, disonar, discrepar, divergir, diferir, discordar, desviarse, etc.^[1]

• Antónimos: cōnsonō, respondeō

Conjugación

Conjugación de dissonō, dissonāre, dissonuī, ―  (primera conjugación, defectivo, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	dissonāre, dissonuisse
Infinitivo pasivo	―
Participio activo	dissonāns
Participio pasivo	―
Gerundio	dissonandī, dissonandō, dissonandum
Supino	―
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego dissonō	tū dissonās	is, ea, id dissonat	nōs dissonāmus	vōs dissonātis	eī, eae, ea dissonant
Pretérito imperfecto	ego dissonābam	tū dissonābās	is, ea, id dissonābat	nōs dissonābāmus	vōs dissonābātis	eī, eae, ea dissonābant
Futuro	ego dissonābō	tū dissonābis	is, ea, id dissonābit	nōs dissonābimus	vōs dissonābitis	eī, eae, ea dissonābunt
Pretérito perfecto	ego dissonuī	tū dissonuistī	is, ea, id dissonuit	nōs dissonuimus	vōs dissonuistis	eī, eae, ea dissonuērunt, dissonuēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego dissonueram	tū dissonuerās	is, ea, id dissonuerat	nōs dissonuerāmus	vōs dissonuerātis	eī, eae, ea dissonuerant
Futuro perfecto	ego dissonuerō	tū dissonueris	is, ea, id dissonuerit	nōs dissonuerimus	vōs dissonueritis	eī, eae, ea dissonuerint
Presente pasivo	ego ―	tū ―	is, ea, id ―	nōs ―	vōs ―	eī, eae, ea ―
Pretérito imperfecto pasivo	ego ―	tū ―	is, ea, id ―	nōs ―	vōs ―	eī, eae, ea ―
Futuro pasivo	ego ―	tū ―	is, ea, id ―	nōs ―	vōs ―	eī, eae, ea ―
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego dissonem	ut tū dissonēs	ut is, ut ea, ut id dissonet	ut nōs dissonēmus	ut vōs dissonētis	ut eī, ut eae, ut ea dissonent
Pretérito imperfecto	ut ego dissonārem	ut tū dissonārēs	ut is, ut ea, ut id dissonāret	ut nōs dissonārēmus	ut vōs dissonārētis	ut eī, ut eae, ut ea dissonārent
Pretérito perfecto	ut ego dissonuerim	ut tū dissonuerīs	ut is, ut ea, ut id dissonuerit	ut nōs dissonuerīmus	ut vōs dissonuerītis	ut eī, ut eae, ut ea dissonuerint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego dissonuissem	ut tū dissonuissēs	ut is, ut ea, ut id dissonuisset	ut nōs dissonuissēmus	ut vōs dissonuissētis	ut eī, ut eae, ut ea dissonuissent
Presente pasivo	ut ego ―	ut tū ―	ut is, ut ea, ut id ―	ut nōs ―	ut vōs ―	ut eī, ut eae, ut ea ―
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego ―	ut tū ―	ut is, ut ea, ut id ―	ut nōs ―	ut vōs ―	ut eī, ut eae, ut ea ―
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) dissonā	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) dissonāte	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) dissonātō	(is, ea, id) dissonātō	― ―	(vōs) dissonātōte	(eī, eae, ea) dissonantō
Presente pasivo	― ―	(tū) ―	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) ―	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) ―
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad
NOTA: solo se emplean las formas activas

Forma flexiva

Forma adjetiva

1

Forma del dativo y ablativo singular masculino de dissonus ('disonante').

2

Forma del dativo y ablativo singular neutro de dissonus ('disonante').