figo

Latín

figo
clásico (AFI)	[ˈfiː.goː]

Etimología

Del protoindoeuropeo *dʰeigʷ-e/o- o *dʰiHgʷ-e/o-.^[1] Compárese el lituano díegti ("plantar", "picar"; tal vez también el tocario B tsākaṃ (3.sg. subj., "morder").^[1]

Verbo transitivo

1

Insertar, hincar, clavar, fijar (clavos, estacas, etc.).^[2]

b

Hincar, incrustar (un arma en el cuerpo de un enemigo).^[2]

2

Atravesar, traspasar.^[2]

b

Transferido: enganchar un pez en el anzuelo, pescar.^[2]

Este lema en este idioma es ampliable. Retira este aviso si la mayor parte de las acepciones ya están incluidas.

Conjugación

Conjugación de fīgō, fīgere, fīxī, fīxum  (tercera conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	fīgere, fīxisse
Infinitivo pasivo	fīgī
Participio activo	fīgēns, fīxūrus, fīctūrus
Participio pasivo	fīgendus, fīxus, fīctus
Gerundio	fīgendī, fīgendō, fīgendum
Supino	fīxum, fīctum, fīxū, fīctū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego fīgō	tū fīgis	is, ea, id fīgit	nōs fīgimus	vōs fīgitis	eī, eae, ea fīgunt
Pretérito imperfecto	ego fīgēbam	tū fīgēbās	is, ea, id fīgēbat	nōs fīgēbāmus	vōs fīgēbātis	eī, eae, ea fīgēbant
Futuro	ego fīgam	tū fīgēs	is, ea, id fīgēt	nōs fīgēmus	vōs fīgētis	eī, eae, ea fīgent
Pretérito perfecto	ego fīxī	tū fīxistī	is, ea, id fīxit	nōs fīximus	vōs fīxistis	eī, eae, ea fīxērunt, fīxēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego fīxeram	tū fīxerās	is, ea, id fīxerat	nōs fīxerāmus	vōs fīxerātis	eī, eae, ea fīxerant
Futuro perfecto	ego fīxerō	tū fīxeris	is, ea, id fīxerit	nōs fīxerimus	vōs fīxeritis	eī, eae, ea fīxerint
Presente pasivo	ego fīgor	tū fīgeris, fīgere	is, ea, id fīgitur	nōs fīgimur	vōs fīgiminī	eī, eae, ea fīguntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego fīgēbar	tū fīgēbāris, fīgēbāre	is, ea, id fīgēbātur	nōs fīgēbāmur	vōs fīgēbāminī	eī, eae, ea fīgēbantur
Futuro pasivo	ego fīgar	tū fīgēris, fīgēre	is, ea, id fīgētur	nōs fīgēmur	vōs fīgēminī	eī, eae, ea fīgentur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego fīgam	ut tū fīgās	ut is, ut ea, ut id fīgat	ut nōs fīgāmus	ut vōs fīgātis	ut eī, ut eae, ut ea fīgant
Pretérito imperfecto	ut ego fīgerem	ut tū fīgerēs	ut is, ut ea, ut id fīgeret	ut nōs fīgerēmus	ut vōs fīgerētis	ut eī, ut eae, ut ea fīgerent
Pretérito perfecto	ut ego fīxerim	ut tū fīxerīs	ut is, ut ea, ut id fīxerit	ut nōs fīxerīmus	ut vōs fīxerītis	ut eī, ut eae, ut ea fīxerint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego fīxissem	ut tū fīxissēs	ut is, ut ea, ut id fīxisset	ut nōs fīxissēmus	ut vōs fīxissētis	ut eī, ut eae, ut ea fīxissent
Presente pasivo	ut ego fīgar	ut tū fīgāris, fīgāre	ut is, ut ea, ut id fīgātur	ut nōs fīgāmur	ut vōs fīgāminī	ut eī, ut eae, ut ea fīgantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego fīgerer	ut tū fīgerēris, fīgerēre	ut is, ut ea, ut id fīgerētur	ut nōs fīgerēmur	ut vōs fīgerēminī	ut eī, ut eae, ut ea fīgerentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) fīge	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) fīgite	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) fīgitō	(is, ea, id) fīgitō	― ―	(vōs) fīgitōte	(eī, eae, ea) fīguntō
Presente pasivo	― ―	(tū) fīgere	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) fīgiminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) fīgitor	(is, ea, id) fīgitor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) fīguntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad

Portugués

figo
pronunciación	falta agregar

Etimología

Del latín fīcus ('higo').

Sustantivo masculino

figo ¦ plural: figos

1 Gastronomía

Higo.

Suajili

figo
pronunciación	falta agregar

Etimología

Si puedes, incorpórala: ver cómo.

Sustantivo

1 Anatomía

Riñón.