meio

 Entradas similares:  Meio

Latín

mēiō
clásico (AFI)	/ˈmeː.joː/
eclesiástico (AFI)	/ˈme.jo/
silabación	mē-iō
acentuación	llana
longitud silábica	bisílaba
variantes	mingō
rimas	e.jo, eː.joː

Etimología

Del protoitálico *meiɣjō, y este del protoindoeuropeo *h₃meyǵʰyeti, de *h₃meyǵʰ-.^[1] Compárese el sánscrito मेहति (mehati), el griego antiguo ὀμείχω (omeíkʰō), el lituano mỹžti y el inglés antiguo mīgan.^[1]

Verbo intransitivo

1

Orinar, miccionar, mear.

• Uso: malsonante

Locuciones

Locuciones con mēiō [▲▼]

• caldum meiere et frigidum potare - beber frío y orinar caliente (que se da más de lo que se obtiene)

Conjugación

Conjugación de mēiō, mēiere, mīxī, mīctum  (tercera conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	mēiere, mīxisse, mēiisse
Infinitivo pasivo	mēiī
Participio activo	mēiēns, mīctūrus
Participio pasivo	mēiendus, mīctus
Gerundio	mēiendī, mēiendō, mēiendum
Supino	mīctum, mīctū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego mēiō	tū mēiis	is, ea, id mēiit	nōs mēiimus	vōs mēiitis	eī, eae, ea mēiunt
Pretérito imperfecto	ego mēiēbam	tū mēiēbās	is, ea, id mēiēbat	nōs mēiēbāmus	vōs mēiēbātis	eī, eae, ea mēiēbant
Futuro	ego mēiam	tū mēiēs	is, ea, id mēiēt	nōs mēiēmus	vōs mēiētis	eī, eae, ea mēient
Pretérito perfecto	ego mīxī, mēiī	tū mīxistī, mēiistī	is, ea, id mīxit, mēiit	nōs mīximus, mēiimus	vōs mīxistis, mēiistis	eī, eae, ea mīxērunt, mēiērunt, mīxēre, mēiēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego mīxeram, mēieram	tū mīxerās, mēierās	is, ea, id mīxerat, mēierat	nōs mīxerāmus, mēierāmus	vōs mīxerātis, mēierātis	eī, eae, ea mīxerant, mēierant
Futuro perfecto	ego mīxerō, mēierō	tū mīxeris, mēieris	is, ea, id mīxerit, mēierit	nōs mīxerimus, mēierimus	vōs mīxeritis, mēieritis	eī, eae, ea mīxerint, mēierint
Presente pasivo	ego mēior	tū mēieris, mēiere	is, ea, id mēiitur	nōs mēiimur	vōs mēiiminī	eī, eae, ea mēiuntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego mēiēbar	tū mēiēbāris, mēiēbāre	is, ea, id mēiēbātur	nōs mēiēbāmur	vōs mēiēbāminī	eī, eae, ea mēiēbantur
Futuro pasivo	ego mēiar	tū mēiēris, mēiēre	is, ea, id mēiētur	nōs mēiēmur	vōs mēiēminī	eī, eae, ea mēientur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego mēiam	ut tū mēiās	ut is, ut ea, ut id mēiat	ut nōs mēiāmus	ut vōs mēiātis	ut eī, ut eae, ut ea mēiant
Pretérito imperfecto	ut ego mēierem	ut tū mēierēs	ut is, ut ea, ut id mēieret	ut nōs mēierēmus	ut vōs mēierētis	ut eī, ut eae, ut ea mēierent
Pretérito perfecto	ut ego mīxerim, mēierim	ut tū mīxerīs, mēierīs	ut is, ut ea, ut id mīxerit, mēierit	ut nōs mīxerīmus, mēierīmus	ut vōs mīxerītis, mēierītis	ut eī, ut eae, ut ea mīxerint, mēierint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego mīxissem, mēiissem	ut tū mīxissēs, mēiissēs	ut is, ut ea, ut id mīxisset, mēiisset	ut nōs mīxissēmus, mēiissēmus	ut vōs mīxissētis, mēiissētis	ut eī, ut eae, ut ea mīxissent, mēiissent
Presente pasivo	ut ego mēiar	ut tū mēiāris, mēiāre	ut is, ut ea, ut id mēiātur	ut nōs mēiāmur	ut vōs mēiāminī	ut eī, ut eae, ut ea mēiantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego mēierer	ut tū mēierēris, mēierēre	ut is, ut ea, ut id mēierētur	ut nōs mēierēmur	ut vōs mēierēminī	ut eī, ut eae, ut ea mēierentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) mēie	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) mēiite	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) mēiitō	(is, ea, id) mēiitō	― ―	(vōs) mēiitōte	(eī, eae, ea) mēiuntō
Presente pasivo	― ―	(tū) mēiere	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) mēiiminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) mēiitor	(is, ea, id) mēiitor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) mēiuntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad