mingo

Latín

mingō
clásico (AFI)	[ˈmɪŋ.goː]
variantes	mēiō

Etimología

Del protoitálico *ming-e/o- o *meiχ(j)e- (no se sabe con seguridad si es mingō o mēiō la forma más antigua), y este del protoindoeuropeo *h₃meiǵʰ-.^[1] Compárese el sánscrito मेहति (mehati), el griego antiguo ὀμείχω (omeíkʰō), el lituano mỹžti y el inglés antiguo mīgan.^[1]

Verbo intransitivo

1

Orinar, miccionar, mear.

Conjugación

Conjugación de mingō, mingere, mīnxī, mīnctum  (tercera conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	mingere, mīnxisse
Infinitivo pasivo	mingī
Participio activo	mingēns, mīnctūrus
Participio pasivo	mingendus, mīnctus
Gerundio	mingendī, mingendō, mingendum
Supino	mīnctum, mīnctū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego mingō	tū mingis	is, ea, id mingit	nōs mingimus	vōs mingitis	eī, eae, ea mingunt
Pretérito imperfecto	ego mingēbam	tū mingēbās	is, ea, id mingēbat	nōs mingēbāmus	vōs mingēbātis	eī, eae, ea mingēbant
Futuro	ego mingam	tū mingēs	is, ea, id mingēt	nōs mingēmus	vōs mingētis	eī, eae, ea mingent
Pretérito perfecto	ego mīnxī	tū mīnxistī	is, ea, id mīnxit	nōs mīnximus	vōs mīnxistis	eī, eae, ea mīnxērunt, mīnxēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego mīnxeram	tū mīnxerās	is, ea, id mīnxerat	nōs mīnxerāmus	vōs mīnxerātis	eī, eae, ea mīnxerant
Futuro perfecto	ego mīnxerō	tū mīnxeris	is, ea, id mīnxerit	nōs mīnxerimus	vōs mīnxeritis	eī, eae, ea mīnxerint
Presente pasivo	ego mingor	tū mingeris, mingere	is, ea, id mingitur	nōs mingimur	vōs mingiminī	eī, eae, ea minguntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego mingēbar	tū mingēbāris, mingēbāre	is, ea, id mingēbātur	nōs mingēbāmur	vōs mingēbāminī	eī, eae, ea mingēbantur
Futuro pasivo	ego mingar	tū mingēris, mingēre	is, ea, id mingētur	nōs mingēmur	vōs mingēminī	eī, eae, ea mingentur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego mingam	ut tū mingās	ut is, ut ea, ut id mingat	ut nōs mingāmus	ut vōs mingātis	ut eī, ut eae, ut ea mingant
Pretérito imperfecto	ut ego mingerem	ut tū mingerēs	ut is, ut ea, ut id mingeret	ut nōs mingerēmus	ut vōs mingerētis	ut eī, ut eae, ut ea mingerent
Pretérito perfecto	ut ego mīnxerim	ut tū mīnxerīs	ut is, ut ea, ut id mīnxerit	ut nōs mīnxerīmus	ut vōs mīnxerītis	ut eī, ut eae, ut ea mīnxerint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego mīnxissem	ut tū mīnxissēs	ut is, ut ea, ut id mīnxisset	ut nōs mīnxissēmus	ut vōs mīnxissētis	ut eī, ut eae, ut ea mīnxissent
Presente pasivo	ut ego mingar	ut tū mingāris, mingāre	ut is, ut ea, ut id mingātur	ut nōs mingāmur	ut vōs mingāminī	ut eī, ut eae, ut ea mingantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego mingerer	ut tū mingerēris, mingerēre	ut is, ut ea, ut id mingerētur	ut nōs mingerēmur	ut vōs mingerēminī	ut eī, ut eae, ut ea mingerentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) minge	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) mingite	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) mingitō	(is, ea, id) mingitō	― ―	(vōs) mingitōte	(eī, eae, ea) minguntō
Presente pasivo	― ―	(tū) mingere	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) mingiminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) mingitor	(is, ea, id) mingitor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) minguntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad