munio

 Entradas similares:  Munio

Latín

mūniō
clásico (AFI)	[ˈmuː.nɪ.oː]
variantes	moeniō

Etimología

verbalización de moenia ("murallas").^[1]

Verbo transitivo

1 Milicia

Fortificar, amurallar.^[1]

2 Milicia

Proteger (de ataques), defender.

• Uso: dícese de soldados.^[1]

Conjugación

Conjugación de mūniō, mūnīre, mūnīvī, mūnītum  (cuarta conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	mūnīre, mūnīvisse, mūniisse
Infinitivo pasivo	mūnīrī
Participio activo	mūniēns, mūnītūrus
Participio pasivo	mūniendus, mūnītus
Gerundio	mūniendī, mūniendō, mūniendum
Supino	mūnītum, mūnītū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego mūniō	tū mūnīs	is, ea, id mūnit	nōs mūnīmus	vōs mūnītis	eī, eae, ea mūniunt
Pretérito imperfecto	ego mūniēbam	tū mūniēbās	is, ea, id mūniēbat	nōs mūniēbāmus	vōs mūniēbātis	eī, eae, ea mūniēbant
Futuro	ego mūniam	tū mūniēs	is, ea, id mūniet	nōs mūniēmus	vōs mūniētis	eī, eae, ea mūnient
Pretérito perfecto	ego mūnīvī, mūniī	tū mūnīvistī, mūniistī	is, ea, id mūnīvit, mūniit	nōs mūnīvimus, mūniimus	vōs mūnīvistis, mūniistis	eī, eae, ea mūnīvērunt, mūniērunt, mūnīvēre, mūniēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego mūnīveram, mūnieram	tū mūnīverās, mūnierās	is, ea, id mūnīverat, mūnierat	nōs mūnīverāmus, mūnierāmus	vōs mūnīverātis, mūnierātis	eī, eae, ea mūnīverant, mūnierant
Futuro perfecto	ego mūnīverō, mūnierō	tū mūnīveris, mūnieris	is, ea, id mūnīverit, mūnierit	nōs mūnīverimus, mūnierimus	vōs mūnīveritis, mūnieritis	eī, eae, ea mūnīverint, mūnierint
Presente pasivo	ego mūnior	tū mūnīris, mūnīre	is, ea, id mūnītur	nōs mūnīmur	vōs mūnīminī	eī, eae, ea mūniuntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego mūniēbar	tū mūniēbāris, mūniēbāre	is, ea, id mūniēbātur	nōs mūniēbāmur	vōs mūniēbāminī	eī, eae, ea mūniēbantur
Futuro pasivo	ego mūniar	tū mūniēris, mūniēre	is, ea, id mūniētur	nōs mūniēmur	vōs mūniēminī	eī, eae, ea mūnientur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego mūniam	ut tū mūniās	ut is, ut ea, ut id mūniat	ut nōs mūniāmus	ut vōs mūniātis	ut eī, ut eae, ut ea mūniant
Pretérito imperfecto	ut ego mūnīrem	ut tū mūnīrēs	ut is, ut ea, ut id mūnīret	ut nōs mūnīrēmus	ut vōs mūnīrētis	ut eī, ut eae, ut ea mūnīrent
Pretérito perfecto	ut ego mūnīverim, mūnierim	ut tū mūnīverīs, mūnierīs	ut is, ut ea, ut id mūnīverit, mūnierit	ut nōs mūnīverīmus, mūnierīmus	ut vōs mūnīverītis, mūnierītis	ut eī, ut eae, ut ea mūnīverint, mūnierint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego mūnīvissem, mūniissem	ut tū mūnīvissēs, mūniissēs	ut is, ut ea, ut id mūnīvisset, mūniisset	ut nōs mūnīvissēmus, mūniissēmus	ut vōs mūnīvissētis, mūniissētis	ut eī, ut eae, ut ea mūnīvissent, mūniissent
Presente pasivo	ut ego mūniar	ut tū mūniāris, mūniāre	ut is, ut ea, ut id mūniātur	ut nōs mūniāmur	ut vōs mūniāminī	ut eī, ut eae, ut ea mūniantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego mūnīrer	ut tū mūnīrēris, mūnīrēre	ut is, ut ea, ut id mūnīrētur	ut nōs mūnīrēmur	ut vōs mūnīrēminī	ut eī, ut eae, ut ea mūnīrentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) mūnī	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) mūnīte	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) mūnītō	(is, ea, id) mūnītō	― ―	(vōs) mūnītōte	(eī, eae, ea) mūniuntō
Presente pasivo	― ―	(tū) mūnīre	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) mūnīminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) mūnītor	(is, ea, id) mūnītor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) mūniuntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad