operor

Latín

operor
clásico (AFI)	[ˈɔ.pɛ.rɔr]

Etimología

Derivación regresiva de operātus ("ocupado (con alguna actividad)"), y este de opera ('actividad') y el sufijo -ātus₂.^[1]

Verbo intransitivo

1

Trabajar en, ocuparse de.

• Uso: con dativo.^[2]
• Sinónimo: labōrō

2

Llevar a cabo ritos religiosos, rendir culto a, adorar.^[2]

Conjugación

Conjugación de operō, operāre, operāvī, operātum  (primera conjugación, deponente, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo pasivo	operārī
Participio pasivo	operandus, operātus
Gerundio	operandī, operandō, operandum
Supino	operātum, operātū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente pasivo	ego operor	tū operāris, operāre	is, ea, id operātur	nōs operāmur	vōs operāminī	eī, eae, ea operantur
Pretérito imperfecto pasivo	ego operābar	tū operābāris, operābāre	is, ea, id operābātur	nōs operābāmur	vōs operābāminī	eī, eae, ea operābantur
Futuro pasivo	ego operābor	tū operāberis, operābere	is, ea, id operābitur	nōs operābimur	vōs operābiminī	eī, eae, ea operābuntur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente pasivo	ut ego operer	ut tū operēris, operēre	ut is, ut ea, ut id operētur	ut nōs operēmur	ut vōs operēminī	ut eī, ut eae, ut ea operentur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego operārer	ut tū operārēris, operārēre	ut is, ut ea, ut id operārētur	ut nōs operārēmur	ut vōs operārēminī	ut eī, ut eae, ut ea operārentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente pasivo	― ―	(tū) operāre	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) operāminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) operātor	(is, ea, id) operātor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) operantor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad

Descendientes

Descendientes [▲▼]

• Alemán: operieren ^(de)
• Español: obrar; operar
• Francés: opérer ^(fr); ouvrer ^(fr)
• Inglés: operate ^(en)
• Italiano: operare ^(it)
• Portugués: obrar ^(pt)
• Rumano: opera ^(ro)
• Sardo: oberare ^(sc)