prosum

Latín

prosum
clásico (AFI)	/ˈproː.sum/
eclesiástico (AFI)	/ˈpro.sum/
silabación	prō-sum
acentuación	llana
longitud silábica	bisílaba
rimas	o.sum, oː.sum

Etimología 1

Del prefijo prō- (preposición) y sum ('ser').

Verbo intransitivo

1

Ser útil, beneficiar a, ayudar a.

• Uso: dícese de personas

2

Ser de ayuda, de beneficio, para la ventaja; ser bueno para, servir (para).

• Uso: dícese de cosas (abstractas o concretas)

3 Derecho

Atestiguar en favor de uno.

Conjugación

Conjugación de prōsum, prōesse, prōfuī, ―  (tercera conjugación, defectivo, irregular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	prōesse
Infinitivo pasivo	―
Participio activo	prōfutūrus
Participio pasivo	―
Gerundio	―
Supino	―
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego prōsum	tū prōes	is, ea, id prōest	nōs prōsumus	vōs prōestis	eī, eae, ea prōsunt
Pretérito imperfecto	ego prōeram	tū prōerās	is, ea, id prōerat	nōs prōerāmus	vōs prōerātis	eī, eae, ea prōerant
Futuro	ego prōerō	tū prōeris, prōere	is, ea, id prōerit	nōs prōerimus	vōs prōeritis	eī, eae, ea prōerunt
Pretérito perfecto	ego prōfuī	tū prōfuistī	is, ea, id prōfuit	nōs prōfuimus	vōs prōfuistis	eī, eae, ea prōfuērunt, prōfuēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego prōfueram	tū prōfuerās	is, ea, id prōfuerat	nōs prōfuerāmus	vōs prōfuerātis	eī, eae, ea prōfuerant
Futuro perfecto	ego prōfuerō	tū prōfueris	is, ea, id prōfuerit	nōs prōfuerimus	vōs prōfueritis	eī, eae, ea prōfuerint
Presente pasivo	ego prōsor	tū ―	is, ea, id prōsitur	nōs prōsimur	vōs prōsiminī	eī, eae, ea prōsuntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego prōsēbar	tū ―	is, ea, id prōsēbātur	nōs prōsēbāmur	vōs prōsēbāminī	eī, eae, ea prōsēbantur
Futuro pasivo	ego prōsar	tū ―	is, ea, id prōsētur	nōs prōsēmur	vōs prōsēminī	eī, eae, ea prōsentur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego prōsim, prōsiem, prōfuam†	ut tū prōsīs, prōsiēs, prōfuās†	ut is, ut ea, ut id prōsit, prōsiet, prōfuat†	ut nōs prōsīmus, prōsiēmus, prōfuāmus†	ut vōs prōsītis, prōsiētis, prōfuātis†	ut eī, ut eae, ut ea prōsint, prōsient, prōfuant†
Pretérito imperfecto	ut ego prōessem, prōforem	ut tū prōessēs, prōforēs	ut is, ut ea, ut id prōesset, prōforet	ut nōs prōessēmus, prōforēmus	ut vōs prōessētis, prōforētis	ut eī, ut eae, ut ea prōessent, prōforent
Pretérito perfecto	ut ego prōfuerim	ut tū prōfuerīs	ut is, ut ea, ut id prōfuerit	ut nōs prōfuerīmus	ut vōs prōfuerītis	ut eī, ut eae, ut ea prōfuerint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego prōfuissem	ut tū prōfuissēs	ut is, ut ea, ut id prōfuisset	ut nōs prōfuissēmus	ut vōs prōfuissētis	ut eī, ut eae, ut ea prōfuissent
Presente pasivo	ut ego prōsar	ut tū ―	ut is, ut ea, ut id prōsātur	ut nōs prōsāmur	ut vōs prōsāminī	ut eī, ut eae, ut ea prōsantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego prōserer	ut tū ―	ut is, ut ea, ut id prōserētur	ut nōs prōserēmur	ut vōs prōserēminī	ut eī, ut eae, ut ea prōserentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) prōes	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) prōeste	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) prōestō	(is, ea, id) prōestō	― ―	(vōs) prōestōte	(eī, eae, ea) prōsuntō
Presente pasivo	― ―	(tū) ―	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) prōsiminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) ―	(is, ea, id) prōsitor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) prōsuntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad

Etimología 2

Adverbio

1

Variante de prorsum.