suffio

Latín

suffiō
clásico (AFI)	[ˈsʊf.fɪ.oː]
grafías alternativas	subfiō

Etimología

Del protoitálico *-þūje-/*-þūjo- (> *-fiō ("humear") con el prefijo sub-), y este del protoindoeuropeo *dʰuoh₂-ie-.^[1] Compárese el hitita tuḫḫae-ᶻⁱ ("producir humo"), 𒈭𒄩𒀀𒄑𒍣 (túḫ-ḫa-a-iz-zi, túḫḫāizzi, 3.sg.pres.act.), el griego antiguo θύω (tʰýō, "sacrificar"), el checo duti ("soplar"), el esloveno díti ("oler", "soplar"), el tocario B twasastär (3.sg.pres.act., "quemar", "brillar") y el tocario A twāsiṣ (3.sg.pres.act., "quemar").^[1]
→ fimum, foeteō, fūlīgō, fūmus

Verbo transitivo

1

Someter a humos aromáticos, sahumar.^[2]

b

Quemar (una sustancia aromática) con idea de fumigar.^[2]

Conjugación

Conjugación de suffiō, suffīre, suffīvī, suffītum  (cuarta conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	suffīre, suffīvisse, suffiisse
Infinitivo pasivo	suffīrī
Participio activo	suffiēns, suffītūrus
Participio pasivo	suffiendus, suffītus
Gerundio	suffiendī, suffiendō, suffiendum
Supino	suffītum, suffītū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego suffiō	tū suffīs	is, ea, id suffit	nōs suffīmus	vōs suffītis	eī, eae, ea suffiunt
Pretérito imperfecto	ego suffiēbam	tū suffiēbās	is, ea, id suffiēbat	nōs suffiēbāmus	vōs suffiēbātis	eī, eae, ea suffiēbant
Futuro	ego suffiam	tū suffiēs	is, ea, id suffiet	nōs suffiēmus	vōs suffiētis	eī, eae, ea suffient
Pretérito perfecto	ego suffīvī, suffiī	tū suffīvistī, suffiistī	is, ea, id suffīvit, suffiit	nōs suffīvimus, suffiimus	vōs suffīvistis, suffiistis	eī, eae, ea suffīvērunt, suffiērunt, suffīvēre, suffiēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego suffīveram, suffieram	tū suffīverās, suffierās	is, ea, id suffīverat, suffierat	nōs suffīverāmus, suffierāmus	vōs suffīverātis, suffierātis	eī, eae, ea suffīverant, suffierant
Futuro perfecto	ego suffīverō, suffierō	tū suffīveris, suffieris	is, ea, id suffīverit, suffierit	nōs suffīverimus, suffierimus	vōs suffīveritis, suffieritis	eī, eae, ea suffīverint, suffierint
Presente pasivo	ego suffior	tū suffīris, suffīre	is, ea, id suffītur	nōs suffīmur	vōs suffīminī	eī, eae, ea suffiuntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego suffiēbar	tū suffiēbāris, suffiēbāre	is, ea, id suffiēbātur	nōs suffiēbāmur	vōs suffiēbāminī	eī, eae, ea suffiēbantur
Futuro pasivo	ego suffiar	tū suffiēris, suffiēre	is, ea, id suffiētur	nōs suffiēmur	vōs suffiēminī	eī, eae, ea suffientur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego suffiam	ut tū suffiās	ut is, ut ea, ut id suffiat	ut nōs suffiāmus	ut vōs suffiātis	ut eī, ut eae, ut ea suffiant
Pretérito imperfecto	ut ego suffīrem	ut tū suffīrēs	ut is, ut ea, ut id suffīret	ut nōs suffīrēmus	ut vōs suffīrētis	ut eī, ut eae, ut ea suffīrent
Pretérito perfecto	ut ego suffīverim, suffierim	ut tū suffīverīs, suffierīs	ut is, ut ea, ut id suffīverit, suffierit	ut nōs suffīverīmus, suffierīmus	ut vōs suffīverītis, suffierītis	ut eī, ut eae, ut ea suffīverint, suffierint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego suffīvissem, suffiissem	ut tū suffīvissēs, suffiissēs	ut is, ut ea, ut id suffīvisset, suffiisset	ut nōs suffīvissēmus, suffiissēmus	ut vōs suffīvissētis, suffiissētis	ut eī, ut eae, ut ea suffīvissent, suffiissent
Presente pasivo	ut ego suffiar	ut tū suffiāris, suffiāre	ut is, ut ea, ut id suffiātur	ut nōs suffiāmur	ut vōs suffiāminī	ut eī, ut eae, ut ea suffiantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego suffīrer	ut tū suffīrēris, suffīrēre	ut is, ut ea, ut id suffīrētur	ut nōs suffīrēmur	ut vōs suffīrēminī	ut eī, ut eae, ut ea suffīrentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) suffī	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) suffīte	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) suffītō	(is, ea, id) suffītō	― ―	(vōs) suffītōte	(eī, eae, ea) suffiuntō
Presente pasivo	― ―	(tū) suffīre	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) suffīminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) suffītor	(is, ea, id) suffītor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) suffiuntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad