suppono

Latín

suppōnō
clásico (AFI)	[sʊpˈpoː.noː]
variantes	subpōnō

Etimología

Del prefijo sub- (preposición) y pōnō, -ere ('poner').

Verbo transitivo

1

Poner debajo.

2

Someter, subordinar.

3

Poner al pie, añadir a continuación.

4

Poner después, posponer.

5

Poner en lugar de, poner como sustituto.

6

Suplantar, suponer falsamente.

Conjugación

Conjugación de suppōnō, suppōnere, supposuī, suppositum  (tercera conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	suppōnere, supposuisse
Infinitivo pasivo	suppōnī
Participio activo	suppōnēns, suppositūrus
Participio pasivo	suppōnendus, suppositus
Gerundio	suppōnendī, suppōnendō, suppōnendum
Supino	suppositum, suppositū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego suppōnō	tū suppōnis	is, ea, id suppōnit	nōs suppōnimus	vōs suppōnitis	eī, eae, ea suppōnunt
Pretérito imperfecto	ego suppōnēbam	tū suppōnēbās	is, ea, id suppōnēbat	nōs suppōnēbāmus	vōs suppōnēbātis	eī, eae, ea suppōnēbant
Futuro	ego suppōnam	tū suppōnēs	is, ea, id suppōnēt	nōs suppōnēmus	vōs suppōnētis	eī, eae, ea suppōnent
Pretérito perfecto	ego supposuī	tū supposuistī	is, ea, id supposuit	nōs supposuimus	vōs supposuistis	eī, eae, ea supposuērunt, supposuēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego supposueram	tū supposuerās	is, ea, id supposuerat	nōs supposuerāmus	vōs supposuerātis	eī, eae, ea supposuerant
Futuro perfecto	ego supposuerō	tū supposueris	is, ea, id supposuerit	nōs supposuerimus	vōs supposueritis	eī, eae, ea supposuerint
Presente pasivo	ego suppōnor	tū suppōneris, suppōnere	is, ea, id suppōnitur	nōs suppōnimur	vōs suppōniminī	eī, eae, ea suppōnuntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego suppōnēbar	tū suppōnēbāris, suppōnēbāre	is, ea, id suppōnēbātur	nōs suppōnēbāmur	vōs suppōnēbāminī	eī, eae, ea suppōnēbantur
Futuro pasivo	ego suppōnar	tū suppōnēris, suppōnēre	is, ea, id suppōnētur	nōs suppōnēmur	vōs suppōnēminī	eī, eae, ea suppōnentur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego suppōnam	ut tū suppōnās	ut is, ut ea, ut id suppōnat	ut nōs suppōnāmus	ut vōs suppōnātis	ut eī, ut eae, ut ea suppōnant
Pretérito imperfecto	ut ego suppōnerem	ut tū suppōnerēs	ut is, ut ea, ut id suppōneret	ut nōs suppōnerēmus	ut vōs suppōnerētis	ut eī, ut eae, ut ea suppōnerent
Pretérito perfecto	ut ego supposuerim	ut tū supposuerīs	ut is, ut ea, ut id supposuerit	ut nōs supposuerīmus	ut vōs supposuerītis	ut eī, ut eae, ut ea supposuerint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego supposuissem	ut tū supposuissēs	ut is, ut ea, ut id supposuisset	ut nōs supposuissēmus	ut vōs supposuissētis	ut eī, ut eae, ut ea supposuissent
Presente pasivo	ut ego suppōnar	ut tū suppōnāris, suppōnāre	ut is, ut ea, ut id suppōnātur	ut nōs suppōnāmur	ut vōs suppōnāminī	ut eī, ut eae, ut ea suppōnantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego suppōnerer	ut tū suppōnerēris, suppōnerēre	ut is, ut ea, ut id suppōnerētur	ut nōs suppōnerēmur	ut vōs suppōnerēminī	ut eī, ut eae, ut ea suppōnerentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) suppōne	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) suppōnite	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) suppōnitō	(is, ea, id) suppōnitō	― ―	(vōs) suppōnitōte	(eī, eae, ea) suppōnuntō
Presente pasivo	― ―	(tū) suppōnere	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) suppōniminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) suppōnitor	(is, ea, id) suppōnitor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) suppōnuntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad