pono

Latín

pōnō
clásico (AFI)	[ˈpoː.noː] ⓘ

Etimología

Del protoitálico *po-sine-/*po-sino-, y este del protoindoeuropeo *tk-i-n-(e/o-) (construir", "armar"; "vivir").^[1] → Del prefijo po- y sinō.

Verbo transitivo

1

Poner, colocar, disponer.

2

Poético: poner en el lecho fúnebre, enterrar.

3

Quitarse de encima, dejar.

4

Depositar (dinero).

5

Fundar.

6

Erigir.

7

Exponer, dar.

8

Establecer.

9

Imponer.

Conjugación

Conjugación de pōnō, pōnere, posuī, positum  (tercera conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	pōnere, posuisse
Infinitivo pasivo	pōnī
Participio activo	pōnēns, positūrus
Participio pasivo	pōnendus, positus
Gerundio	pōnendī, pōnendō, pōnendum
Supino	positum, positū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego pōnō	tū pōnis	is, ea, id pōnit	nōs pōnimus	vōs pōnitis	eī, eae, ea pōnunt
Pretérito imperfecto	ego pōnēbam	tū pōnēbās	is, ea, id pōnēbat	nōs pōnēbāmus	vōs pōnēbātis	eī, eae, ea pōnēbant
Futuro	ego pōnam	tū pōnēs	is, ea, id pōnēt	nōs pōnēmus	vōs pōnētis	eī, eae, ea pōnent
Pretérito perfecto	ego posuī	tū posuistī	is, ea, id posuit	nōs posuimus	vōs posuistis	eī, eae, ea posuērunt, posuēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego posueram	tū posuerās	is, ea, id posuerat	nōs posuerāmus	vōs posuerātis	eī, eae, ea posuerant
Futuro perfecto	ego posuerō	tū posueris	is, ea, id posuerit	nōs posuerimus	vōs posueritis	eī, eae, ea posuerint
Presente pasivo	ego pōnor	tū pōneris, pōnere	is, ea, id pōnitur	nōs pōnimur	vōs pōniminī	eī, eae, ea pōnuntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego pōnēbar	tū pōnēbāris, pōnēbāre	is, ea, id pōnēbātur	nōs pōnēbāmur	vōs pōnēbāminī	eī, eae, ea pōnēbantur
Futuro pasivo	ego pōnar	tū pōnēris, pōnēre	is, ea, id pōnētur	nōs pōnēmur	vōs pōnēminī	eī, eae, ea pōnentur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego pōnam	ut tū pōnās	ut is, ut ea, ut id pōnat	ut nōs pōnāmus	ut vōs pōnātis	ut eī, ut eae, ut ea pōnant
Pretérito imperfecto	ut ego pōnerem	ut tū pōnerēs	ut is, ut ea, ut id pōneret	ut nōs pōnerēmus	ut vōs pōnerētis	ut eī, ut eae, ut ea pōnerent
Pretérito perfecto	ut ego posuerim	ut tū posuerīs	ut is, ut ea, ut id posuerit	ut nōs posuerīmus	ut vōs posuerītis	ut eī, ut eae, ut ea posuerint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego posuissem	ut tū posuissēs	ut is, ut ea, ut id posuisset	ut nōs posuissēmus	ut vōs posuissētis	ut eī, ut eae, ut ea posuissent
Presente pasivo	ut ego pōnar	ut tū pōnāris, pōnāre	ut is, ut ea, ut id pōnātur	ut nōs pōnāmur	ut vōs pōnāminī	ut eī, ut eae, ut ea pōnantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego pōnerer	ut tū pōnerēris, pōnerēre	ut is, ut ea, ut id pōnerētur	ut nōs pōnerēmur	ut vōs pōnerēminī	ut eī, ut eae, ut ea pōnerentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) pōne	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) pōnite	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) pōnitō	(is, ea, id) pōnitō	― ―	(vōs) pōnitōte	(eī, eae, ea) pōnuntō
Presente pasivo	― ―	(tū) pōnere	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) pōniminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) pōnitor	(is, ea, id) pōnitor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) pōnuntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad

Información adicional

• Derivados: antepono, appono, circumpono, compono, contrapono, depono, dispono, expono, impono, superimpono, interpono, oppono, postpono, praepono, propono, repono, sepono, superpono, suppono, suppositicius, suppositio, suppositivus, suppositive, suppositorius, suppostor, suppostrix, transpono