فارابی
همهچیزدان و فیلسوف ایرانی / From Wikipedia, the free encyclopedia
ابونصر محمد بن محمد فارابی (زادهٔ ۲۵۹ قمری / ۸۷۲ م.[1] در ولایت فاریاب افغانستان – درگذشتهٔ ۳۳۹ قمری / ۹۵۰ م.[3] در دمشق)[5] از بزرگترین فلاسفه و دانشمندان ایرانی[2][6][7] عصر طلایی اسلام است.[2][2][6]
فارابی | |
---|---|
عنوان(ها) | معلم ثانی[1] |
اطلاعات شخصی | |
زاده | ۲۵۹ قمری/حدود ۸۷۲ میلادی[1] |
درگذشته | ۳۳۹ قمری/حدود ۹۵۰ میلادی[1] |
دین | اسلام |
ملیت | ایرانی |
دوران | دوران طلایی اسلام |
عقیده | فلسفه نوافلاطونی |
زمینههای علمی | متافیزیک، فلسفه سیاسی، حقوق، منطق، موسیقی، علم، فلسفه اخلاق، عرفان، پزشک[1] معرفتشناسی |
آثار معروف | موسیقی کبیر، آراء اهل المدینة الفاضله، احصاءالعلوم، الاحصاء و الایقاعات[1] |
رهبر مسلمان | |
فارابی در علم، فلسفه، منطق، جامعهشناسی، پزشکی، ریاضیات و موسیقی تخصص داشت. بیشترین آثار او در زمینه فلسفه، منطق، جامعهشناسی و همچنین دانشنامهنویسی بود. وی نخستین فیلسوفی است که در دورهٔ اسلام ظهور کرده و روی همین اصل او را «استاد الفلاسفه» مینامند.[8] فارابی به مکتب نوافلاطونی تعلق داشت که سعی داشتند تفکرات افلاطون و ارسطو را با الهیات توحیدی هماهنگ کنند[نیازمند منبع] و در فلسفه اسلامی نیز از جمله اندیشمندان مشایی محسوب میشود. فارابی شرحهای ارزشمندی بر آثار ارسطو نگاشته و به سبب همین او را معلم ثانی خواندهاند. وی آثاری نظیر الجمع بین الرایین، اغراض مابعدالطبیعه، فصوص الحکمه و احصاء العلوم را از خود به یادگار نهادهاست. در قرون وسطی آثاری چند از او به زبان لاتین برگردانده شدهاند و او به خوبی در غرب نیز شهرت یافتهاست.
پدر و مادر فارابی از سغدیان ایرانی زبان بودند.[9][10] فارابی بیشتر عمر خود را در بغداد، دارالخلافه حکومت عباسیان، گذراند.