آبهای سرزمینی
From Wikipedia, the free encyclopedia
آبهای سرزمینی[1] یا دریای سرزمینی[2] به حاشیهای از دریا که مجاور ساحل است گفته میشود.[3] این قسمت از دریا به همراه فضای بالا، بستر دریا و زیر بستر آن تحت حاکمیت کشور ساحلی قرار دارد.[4] به آبهای آن سوی آبهای سرزمینی معمولاً آبهای بینالمللی گفته میشود.
محدوده دریای سرزمینی بر اساس کنوانسیون ۱۹۸۲ حقوق دریاها حداکثر دوازده مایل دریایی (هر مایل دریایی حدود ۱۸۵۲ متر است) از خط مبدأ دریا است. خط مبدأ پائینترین حد جزر دریا است. قاعده تعیین حداکثر دوازده مایل به عنوان دریای سرزمینی در حال حاضر به عنوان قاعدهٔ حقوق بینالملل عرفی پذیرفته شدهاست.[5]
برخی منابع اصطلاح آبهای سرزمینی را به آبهای داخلی مانند دریاچههای و رودخانههای داخلی نیز گسترش دادهاند.[6] در مفهومی موسعتر و غیررسمی اصطلاح آبهای سرزمینی به تمام آبهایی اشاره دارد که دولت ساحلی حقوقی بر آنها دارد؛ مانند منطقه انحصاری اقتصادی، منطقه مجاور و فلات قاره.[7]