زکریای رازی
پزشک، فیلسوف، شیمیدان و همهچيزدان ایرانی (۲۵۱–۳۱۳ ه.ق) / From Wikipedia, the free encyclopedia
ابوبکر محمّد بن زَکَریای رازی (۲۵۱ قمری – ۳۱۳ قمری)[3] همهچیزدان،[4] پزشک، فیلسوف و شیمیدان ایرانی[5][6][7] بود. رازی آثار ماندگاری در زمینهٔ پزشکی و شیمی و فلسفه نوشت و بهعنوان کاشف الکل، جوهر گوگرد (اسید سولفوریک)[8] و نفت سفید[9] شناخته میشود. وی همچنین دربارهٔ کیهانشناسی، منطق و ریاضیات نیز آثار ارزندهای دارد.[10]
اطلاعات اجمالی ابوبکر محمّد بن زَکَریای رازی, زادهٔ ...
ابوبکر محمّد بن زَکَریای رازی | |
---|---|
زادهٔ | ۲۴۳ خورشیدی شعبان ۲۵۱ ۲۷ اوت ۸۶۵ ری، ایران |
درگذشت | ۹ آبان ۳۰۴ ۵ شعبان ۳۱۳ ۳۱ اکتبر ۹۲۵ ری، ایران[1] |
ملیت | ایرانی |
شاگرد | یحیی بن عدی |
استاد | |
پیشه | پزشکفیلسوفکیمیاگر |
بستن
بهگفتهٔ جرج سارتن (پدر تاریخ علم) رازی بزرگترین پزشک ایران در زمان سدههای میانه بود. پرویز اذکایی و جوئل کریمر در کتاب احیای فرهنگی در عهد آل بویه رازی را شخصیتی دانستهاند که بر قلهٔ انسانگرایی ایرانی ایستاده است.[11]
به پاس زحمات فراوان رازی در داروسازی در ایران روز پنجم شهریور (۲۷ اوت) روز بزرگداشت رازی شیمیدان بزرگ ایرانی و روز داروساز نامگذاری شده است.