From Wikipedia, the free encyclopedia
نظام دو بنی[1]، نظام ترکیبی، یا هیبرید رژیم (به انگلیسی: Hybrid Regime) نوعی ترکیبی از رژیم سیاسی است که غالباً در نتیجه گذار دموکراتیک ناقص از یک رژیم استبدادی به یک رژیم دموکراتیک ایجاد میشود.[2] رژیمهای ترکیبی ویژگیهای خودکامگی را با ویژگیهای دموکراتیک ترکیب میکنند و میتوانند همزمان سرکوبهای سیاسی و انتخابات منظم را باهم برگزار کنند. اصطلاح رژیم ترکیبی از یک نگاه چند وجهی پیرامون رژیمهای سیاسی ناشی میشود که با دوگانگی استبداد یا دموکراسی مخالف است.[3] رژیمهای ترکیبی مشخصه کشورهای منبع مانند کشورهای نفتی است. این رژیمها پایدار و سرسخت هستند.[4]
محققان غربی در تحلیل رژیمهای ترکیبی به ماهیت تزئینی نهادهای دموکراتیک آنها توجه میکنند (انتخابات منجر به تغییر قدرت نمیشود، رسانههای مختلف صرفا دیدگاه دولت را مخابره میکنند و اپوزیسیون در پارلمان مانند حزب حاکم رأی میدهد). از این شرایط نتیجه گرفته میشود که اقتدارگرایی اساس رژیمهای ترکیبی است. با این حال، رژیمهای ترکیبی از دیکتاتوری تقلید میکنند در حالی که سطح نسبتاً پایینتری از خشونت دارند.[4]
موج سوم دموکراسیسازی منجر به ظهور رژیمهای ترکیبی شدهاست که نه کاملاً دموکراتیک و نه کاملاً اقتدارگرا هستند. نه مفهوم دموکراسی غیر لیبرال و نه مفهوم اقتدارگرایی انتخاباتی بهطور کامل این رژیمهای ترکیبی را توصیف نمیکند.[5]
پس از پایان جنگ سرد، چنین رژیمهایی در بین حکومتهای غیردموکراتیک رواج یافتند.[6] در پایان فرایند دگرگونی رژیمهای استبدادی، زمانی که لیبرالیزیشن اتفاق میافتد، انتخابات محدودی ترتیب شده و لیبرال دموکراسی همیشه در نظر گرفته میشود اما در عمل این روند اساساً «نیمهکاره» منجمد شد.[7]
اصطلاح رژیم ترکیبی جایگزین واژه "انتقالی" شد، عبارتی که در دهه ۱۹۸۰برای اشاره به رژیمهای این چنینی استفاده میشد. به گفته توماس کاروترز اکثر "کشورهای در حال گذار" نه کاملاً دیکتاتوری هستند و نه گرایش به دموکراسی دارند و بهطور کلی آنها را نمیتوان انتقالی نامید. آنها در منطقه خاکستری قرار دارند و تغییری از خود نشان نمیدهند، روندی که ممکن است برای چندین دهه در آن رخ ندهد."[8] بنابراین، او اظهار داشت که رژیمهای ترکیبی باید بدون این فرض که در نهایت به دموکراسی تبدیل شوند، در نظر گرفته شوند. این رژیمهای دورگه را نیمهاقتدارگرا یا اقتدارگرایی انتخاباتی مینامیدند.[7]
یکی از اولین کسانی که مفهوم «رژیم ترکیبی» را به کار برد، المر هنکیس، جامعهشناس، بود، او از این عبارت برای توصیف کمونیسم گولاش در مجارستان دوران یانوش کادار استفاده کرد.[9]
به گفته گیلرمو اودانل، فیلیپ سی اشمیتر، لری دایموند و توماس کاروترز، نشانههای یک رژیم ترکیبی عبارتند از:[10]
برخی از کشورهایی که به عنوان رژیمهای ترکیبی توصیف شدهاند عبارتند از کلمبیا، مصر، مجارستان،[11] اندونزی، مکزیک، مونتهنگرو، نیجریه، بنگلادش،[12][13][14] پاکستان، صربستان، تانزانیا، تونس، اوکراین، مالزی، مراکش، ترکیه، ونزوئلا، هند[15] و اوگاندا.[16] روسیه زمانی به عنوان یک رژیم ترکیبی در نظر گرفته میشد، اما از دهه ۲۰۱۰ به سمت اقتدارگرایی گرویید. سیستم سیاسی هنگ کنگ، منطقه اداری ویژه چین، نیز رژیم ترکیبی توصیف شدهاست.
اصطلاحات مختلفی وجود دارد که انواع خاصی از رژیمهای ترکیبی را توصیف میکند.[17]
نویسندگان مختلفی در مورد اقتدارگرایی انتخاباتی یا به اصطلاح رژیمهای ترکیبی نوشتهاند (لویتسکی و وی ۲۰۰۲ ؛ تی. کارل ۱۹۹۵ ؛ ال. دایموند ۱۹۹۹ ؛ آ. Schedler 2002)، اما این پدیده جدید نیست و اکثر دولتهای استبدادی که انتخابات برگزار میکنند، ترکیبی نیستند. رژیمهای ترکیبی، حکومتهای اقتدارگرای موفقی هستند که به خوبی نهادینه شدهاند.[20] عناصر دموکراتیک میتوانند بهطور همزمان در خدمت اهداف استبدادی باشند و دموکراسی سازی را نیز اعانه دهند.[7]
اقتدارگرایی انتخاباتی به این معناست که نهادهای دموکراتیک تقلیدی هستند و به دلیل نقض سیستماتیک متعدد هنجارهای لیبرال دمکراتیک، در واقع به روشهای استبدادی پایبند هستند.[6] اقتدارگرایی انتخاباتی میتواند رقابتی و هژمونیک باشد و مورد دوم لزوماً به معنای بینظمی در انتخابات نیست.[7] ای. شلدر اقتدارگرایی انتخاباتی را شکل جدیدی از رژیم استبدادی مینامد و با توصیف آن با عناوینی چون رژیم ترکیبی یا دموکراسی غیرلیبرال مخالف است.[7] علاوه بر این، یک رژیم استبدادی صرف، نیازی به انتخابات به عنوان منبع مشروعیتش ندارد.[21]
محققان یک تحلیل مقایسه ای از رژیمهای سیاسی در سراسر جهان انجام دادند (ساموئل فاینر ۱۹۷۰)، در کشورهای در حال توسعه (آلموند و کلمن، ۱۹۶۰)، در میان رژیمهای حاکم در آمریکای لاتین (Collier 1979) و رژیمهای آفریقای غربی (Zolberg، 1966). انواع رژیمهای غیر دموکراتیک مورد اشاره قرار گرفته شدهاست (لینز، 2000، در ابتدا در 1975 منتشر شد و پرلموتر، 1981). هانتینگتون و مور (هانتینگتون و مور، ۱۹۷۰) سیستم تک حزبی را تحلیل کردهاند.[3] هرمت (Gay Hermet, Rose, & Rouquie 1978) چگونگی برگزاری انتخابات در چنین رژیمهای اقتدارگرایی را بررسی میکند،[3] حکومتهایی که ظاهراً دارای نهادهای دموکراتیک هستند.[22]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.