گویش فیروزکوهی
From Wikipedia, the free encyclopedia
گویش فیروزکوهی یا طبری فیروزکوهی گویشی از زبان مازندرانی است که ریشه در زبان طبری قدیم دارد[1][2]. مردم فیروزکوه از قومیت طبری و گویشور زبان مازندرانی میباشند[3][4]. واژه نامه بزرگ تبری، لهجه های مختلف زبان مازندرانی را مورد بررسی قرار داده که موجب شناسایی دوازده لهجه مختلف و تفکیک آنها شده که لهجه ۱۲ در منطقه دماوند شامل نواحی کوهستانی شهرستان دماوند و بومهن و رودهن و فیروزکوه می باشد[5].این گویش در فیروزکوه و آبادیهای شهرستان فیروزکوه در استان تهران گویش میشود[6]. در میان سایر گویشهای مازندرانی گویش فیروزکوهی با گویش سوادکوهی و قائمشهری بیشترین قرابت را دارد[7]. زبان مازندرانی فراتر از رشته کوه البرز، شامل فیروزکوه و دماوند میشود و تمام مسیر جنوب به حومه تهران در لواسانات، رودهن و غیره را در بر میگیرد.[8] حبیب برجیان در تعریف حد جنوبی زبان مازندرانی آورده است: اما حد جنوبی مازندرانی از مرز های استان کنونی در می گذرد و -در مسیر جاده تهران- به فیروزکوه و دماوند می رسد و تا لواسان و رودبار قصران و گچسر- به فاصله یک تیغه کوه از شهر تهران- پیش می رود[9].
فیروزکوهی | |
---|---|
زبان بومی در | ایران استان تهران |
الفبای فارسی | |
کدهای زبان | |
ایزو ۳–۶۳۹ | – |