apogo

Espéranto

Étymologie

Composé de la racine apog (« appuyer ») et de la finale -o (substantif).

Nom commun

Cas	Singulier	Pluriel
Nominatif	apogo \a.ˈpo.ɡo\	apogoj \a.ˈpo.ɡoj\
Accusatif	apogon \a.ˈpo.ɡon\	apogojn \a.ˈpo.ɡojn\

apogo \a.ˈpo.ɡo\   Composition fondamentale du verbe venant de l’Antaŭparolo

1. Appui, soutien.
   • (Antaŭparolo) … kaj li perdus sian konfidon kaj apogon.

     … et il perdrait sa confiance et son appui.

Prononciation

• France (Toulouse) : écouter « apogo [Prononciation ?] »

Références

Bibliographie

• E. Grosjean-Maupin, Plena Vortaro de Esperanto, SAT, Parizo, 1934 (racine U.V-4OA)
• apogo sur le site Plena Ilustrita Vortaro de Esperanto (PIV)
• apogo sur le site Reta-vortaro.de (RV)
• Composition "apog-o" présente dans l’Antaŭparolo de la Fundamento (Antaŭparolo,  R1 de l’Akademio de Esperanto).