cunctabundus

Latin

Étymologie

Dérivé de cunctor (« hésiter, temporiser »), avec le suffixe -bundus.

Adjectif

Cas	Singulier			Pluriel
	Masculin	Féminin	Neutre	Masculin	Féminin	Neutre
Nominatif	cunctabundus	cunctabundă	cunctabundum	cunctabundī	cunctabundae	cunctabundă
Vocatif	cunctabunde	cunctabundă	cunctabundum	cunctabundī	cunctabundae	cunctabundă
Accusatif	cunctabundum	cunctabundăm	cunctabundum	cunctabundōs	cunctabundās	cunctabundă
Génitif	cunctabundī	cunctabundae	cunctabundī	cunctabundōrŭm	cunctabundārŭm	cunctabundōrŭm
Datif	cunctabundō	cunctabundae	cunctabundō	cunctabundīs	cunctabundīs	cunctabundīs
Ablatif	cunctabundō	cunctabundā	cunctabundō	cunctabundīs	cunctabundīs	cunctabundīs

cunctabundus \Prononciation ?\

1. Hésitant, qui temporise.
   • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Références

• « cunctabundus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage