incunctabundus

Latin

Étymologie

Dérivé de cunctor (« hésiter, temporiser »), avec le préfixe in- et le suffixe -bundus.

Adjectif

Cas	Singulier			Pluriel
	Masculin	Féminin	Neutre	Masculin	Féminin	Neutre
Nominatif	incunctabundus	incunctabundă	incunctabundum	incunctabundī	incunctabundae	incunctabundă
Vocatif	incunctabunde	incunctabundă	incunctabundum	incunctabundī	incunctabundae	incunctabundă
Accusatif	incunctabundum	incunctabundăm	incunctabundum	incunctabundōs	incunctabundās	incunctabundă
Génitif	incunctabundī	incunctabundae	incunctabundī	incunctabundōrŭm	incunctabundārŭm	incunctabundōrŭm
Datif	incunctabundō	incunctabundae	incunctabundō	incunctabundīs	incunctabundīs	incunctabundīs
Ablatif	incunctabundō	incunctabundā	incunctabundō	incunctabundīs	incunctabundīs	incunctabundīs

incunctabundus \Prononciation ?\

1. Qui n'hésite pas.
   • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Références

• « incunctabundus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage