historiador e político español From Wikipedia, the free encyclopedia
Claudio Sánchez-Albornoz y Menduiña, nado en Madrid o 7 de abril de 1893 e finado en Ávila o 8 de xullo de 1984, foi un historiador e político español.
Licenciado en Filosofía e Letras en 1913, foi catedrático numerario de Historia de España nas universidades de Barcelona, Valencia, Valladolid e Madrid. Foi Deputado das Cortes Españolas entre 1931 e 1936. Trala Guerra Civil española marcha exiliado a Arxentina, sendo presidente do Goberno da Segunda República Española no exilio dende 1959 a 1971. En 1976 retorna a España, sendo galardoado co Premio Príncipe de Asturias de Comunicación e Humanidades no mesmo ano do seu falecemento, en 1984.
A convicción sobre as orixes dunha identidade nacional española única levou a unha disputa académica con outro estudoso no exilio, Américo Castro, que se mudara aos Estados Unidos e ensinara na Universidade de Princeton. O libro innovador de Castro, España en su historia (1948; trad. inglesa 1954) postulaba que a cultura "española" era esencialmente híbrida, producida ao longo dos séculos pola mestura de cristiáns, musulmáns e xudeus, distintas poboacións e tradicións. Castro acuñou o termo "convivencia", entendida como "cohabitación" para describir a sociedade multicultural, relixiosamente tolerante e dinámica dos reinos peninsulares medievais. Sánchez-Albornoz —que consideraba insuficientemente rigorosa e erudita a metodoloxía interdisciplinar de Castro e centrada na literatura— respondeu cun novo estudo, España: un enigma histórico (1956), que defendeu a persistencia dunha invasión preárabe e fundamentando a cultura e a identidade nacional españolas na reprodución de institucións xurídicas, políticas e económicas alleas a Al-Andalus. Aínda que non negou que musulmáns e xudeus fosen unha presenza importante na Iberia medieval, Sánchez-Albornoz sostivo que achegaron "pouca enerxía creativa" aos procesos da historia ou da construción do Estado e insistiu nunha idea perdurable da nacionalidade e da identidade españolas que transcendeu os caprichos da historia e a influencia temporal de grupos externos. Aínda que poucos historiadores académicos hoxe seguen subscribindo as ideas de Sánchez-Albornoz sobre un "carácter" nacional español esencial que motiva a historia, aínda existe un vivo debate académico sobre a convivencia como modelo histórico para entender a España medieval.[1]
Anselmo López Carreira mencionou en diversas ocasións [2] o episodio no que Sánchez-Albornoz lle reprocha a Castelao a súa castelanfobia e Castelao a Sánchez-Albornoz o seu excesivo castelanismo, a raíz da publicación do Sempre en Galiza. Segundo López Carreira, os dous representan visións contrapostas da historia medieval de Galiza. Castelao non é historiador: bebe do que escribiran Vicente Risco ou os irmáns Antón e Ramón Villar Ponte, pero ten claro que Galiza ten unha historia de seu e reivindica, a través dela, a nacionalidade galega. Sánchez Albornoz reivindicou entón que el tamén tiña orixes galegas, aínda que case nunca usaba o seu apelido materno.[3]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.