director de cinema francés From Wikipedia, the free encyclopedia
Jean Rouch, nado en París o 31 de maio de 1917 e finado en Birni-N'Konni (Níxer) o 18 de febreiro de 2004, foi un cineasta e antropólogo francés.
Biografía | |
---|---|
Nacemento | 31 de maio de 1917 París, Francia |
Morte | 18 de febreiro de 2004 (86 anos) Birni Konni, Níxer (pt) |
Causa da morte | morte accidental, accidente de tráfico |
Lugar de sepultura | Niamey |
Datos persoais | |
País de nacionalidade | Francia |
Educación | École Nationale des Ponts et Chaussées (pt) |
Actividade | |
Campo de traballo | Dirección de cine, documental, Reportaxe e Etnografía |
Ocupación | antropólogo , etnógrafo , documentalista , fotógrafo , director de cinema , guionista , realizador |
Período de actividade | 1947 - 2003 |
Empregador | Universidade de Paris X - Nanterre (pt) |
Alumnos | Gilles Combet (en) |
Lingua | Lingua francesa |
Obra | |
Doutorando | Rina Sherman (pt) , Férid Boughedir (pt) , Belkacem Hadjadj (en) , Mariama Hima (pt) , Pierre Haffner (pt) , Daniel Verba (en) , Jane Gueronnet, Marie-Claude Taranger (pt) , Rose Lowder (pt) e Annie Comolli (en) |
Familia | |
Pai | Jules Rouch (pt) |
Premios | |
|
Foi considerado un dos fundadores do cinéma vérité en Francia. O traballo como cineasta de Rouch durante máis de 60 anos en África, caracterizouse pola idea de antropoloxía compartida.[1][2] Influído polo descubrimento do surrealismo aos vinte anos, moitos dos seus filmes difuminan a liña entre a ficción e o documental, creando un novo estilo: a etnoficción. Os cineastas franceses de nouvelle vague aclamaron a Rouch como un dos seus. O seu filme seminal Moi, un noir foi pioneiro na técnica do jump cut popularizada por Jean-Luc Godard.
Comentando o traballo de Rouch como alguén "encargado da investigación do Musée de l'Homme" de París, Godard dixo: "Hai unha mellor definición para un cineasta?".[3][4][5][6]
Rouch comezou a súa longa relación con temas africanos en 1941, cando chegou a Niamey como enxeñeiro hidrolóxico na colonia francesa para supervisar un proxecto de construción en Níxer. Alí coñeceu a Damouré Zika, fillo dun cura tradicional songhai e pescador, preto da cidade de Ayorou, no río Níxer.[7] Despois de que dez traballadores sorko morresen por un raio nun almacén de obras supervisado por Rouch, a avoa de Zika, unha famosa médium e asesora espiritual, presidiu un ritual para homes, que Rouch afirmou máis tarde que provocou o seu desexo de facer filmes etnográficos.[8] Interesouse pola etnoloxía zarma e Songhai, filmando rituais e cerimonias. Rouch enviou o seu traballo ao seu profesor Marcel Griaule, que o animou a continuar.
Pouco despois, Rouch regresou a Francia para participar na Resistencia. Despois da guerra, traballou un breve período como xornalista coa axencia France-Presse antes de regresar a África, onde se converteu nun influente antropólogo e ás veces polémico cineasta.[9]
Zika e Rouch fixéronse amigos. En 1950, Rouch comezou a usar a Zika como personaxe central dos seus filmes, rexistrando as tradicións, a cultura e a ecoloxía da xente do val do río Níxer. O primeiro filme en que apareceu Zika foi Bataille sur le grand fleuve (1950-52), que retrata a vida, as cerimonias e a caza dos pescadores sorko. Rouch pasou catro meses viaxando cos pescadores sorko nunha piragua tradicional.[10][11]
Os seus primeiros filmes, como Chasse à l'Hippopotame (1946), Cimetière dans la Falaise (1951) e Les Hommes Qui la Pluie (1951), foron reportaxes tradicionais narradas, mais aos poucos fíxose máis innovador.[12]
Rouch fixo os seus primeiros filmes en Níxer: Au pays des mages noirs (1947), Initiation à la danse des possédés (1948) e Les magicians de Wanzarbé (1949), todos os cales documentaban os rituais de posesión do espírito songhai e os pobos zarma e sorko que vivían ao longo do río Níxer. Xeralmente está considerado o pai do cinema nixerino.[13] A pesar de chegar como colonialista en 1941, Rouch permaneceu en Níxer despois da independencia e orientou unha xeración de cineastas e actores nixerinos, incluído Zika.
Durante a década de 1950, Rouch comezou a producir filmes etnográficos máis longos. En 1954 Zika protagonizou Jaguar como un mozo songhai que viaxaba por traballo á Costa de Ouro. Tres homes dramatizaron as súas vidas no filme e convertéronse nos primeiros tres actores do cine nixerino. Zika axudou a reeditar a película, orixinalmente unha peza etnográfica muda, nunha longametraxe entre o documental e a ficción (docuficción), e proporcionou diálogo e comentarios para a súa estrea en 1969. En 1957 Rouch dirixiu Moi, un noir en Costa do Marfil co mozo cineasta nixerino Oumarou Ganda, que regresara recentemente do servizo militar francés en Indochina. Ganda converteuse no primeiro gran director e actor nixerino. A principios dos anos 70, Rouch, co elenco, a tripulación e a coescritura dos seus colaboradores nixerinos, produciu longametraxes dramáticas en Níxer, como Petit à petit (1971) e Cocorico Monsieur Poulet (1974).
Moitos cineastas africanos rexeitaron os filmes etnográficos de Rouch e doutras producidas na era colonial por distorsionar a realidade. Rouch é considerado un pioneiro da Nouvelle Vague e da antropoloxía visual e o pai da etnoficción. Os seus filmes son principalmente cinéma vérité, unha expresión empregada por Edgar Morin nun artigo de France-Observateur de 1960 que se refería aos filmes de novas Kino-Pravda de Dziga Vertov. O filme máis coñecido de Rouch, unha das obras centrais da Nouvelle Vague, é Chronique d'un été (1961), que filmou xunto ao sociólogo Edgar Morin e retrataba a vida social da Francia contemporánea. Ao longo da súa carreira, informou sobre a vida en África. Ao longo de cinco décadas, realizou case 120 filmes.
Rouch e Jean-Michel Arnold fundaron un festival internacional de cine documental, o Cinéma du Réel, no Centro Pompidou de París en 1978.
En 1996, trala elección de Nelson Mandela, Rouch visitou o Centro de Estudos Retóricos da Universidade de Cidade do Cabo por invitación de Philippe-Joseph Salazar. Deu dúas conferencias sobre o seu traballo e filmou algunhas imaxes nos barrios negros coa súa axudante Rita Sherman.
Rouch morreu nun accidente de tráfico en febreiro de 2004, a 16 quilómetros de Birni-N'Konni, Níxer.
No seu ensaio de 2017 "How the Art World, and Art Schools, Are Ripe for Sexual Abuse", a artista contemporánea Coco Fusco detallou o seu primeiro encontro con Rouch: "Fun acosada sexualmente polo recoñecido cineasta etnográfico Jean Rouch, que está acreditado como inventor dun xeito mellor de mirar os africanos".[14]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.