Abetouro norteamericano

O abetouro norteamericano^[3] ou abetouro americano^[4][5] (Botaurus lentiginosus) é unha especie de ave limícola da familia das garzas. Ten unha distribución neártica e reprodúcese no Canadá e nas partes septentrionais e centrais dos Estados Unidos, e pasa o inverno nos estados da costa do golfo de México, toda Florida nos Everglades, as illas do Caribe e partes de América Central.

Abetouro norteamericano
Estado de conservación
Pouco preocupante[1]
Clasificación científica
Reino: Animalia Filo: Chordata Clase: Aves Orde: Pelecaniformes Familia: Ardeidae Xénero: Botaurus Especie: Boturus lentiginosus (Rackett, 1813) [2]
Área de distribución de B. lentiginosus      Área de reprodución     Área onde vive todo o ano     Área de invernada Área de distribución de B. lentiginosus      Área de reprodución     Área onde vive todo o ano     Área de invernada
Sinonimia
Palaeophoyx columbiana McCoy, 1963

É unha ave parda ben camuflada e solitaria, que habita discretamente marismas e as zonas de vexetación dura das ribeiras de lagos e lagoas. Na estación reprodutora é principalmente identificable pola súa chamada alta e resoante. Constrúen o niño sobre a auga, xeralmente entre ciperáceas e Typha latifolia, onde a femia incuba uns ovos de cor olivácea durante unhas catro semanas. As crías abandonan o niño dúas semanas despois de nacer e xa teñen todas as plumas ás seis ou sete semanas.

Aliméntase principalmente de peixes, pero tamén doutros vertebrados pequenos e de crustáceos e insectos. É bastante común na súa ampla área de distribución, pero se cre que as súas poboacións están diminuíndo, especialmente no sur, debido á degradación do hábitat. Porén, a poboación total é grande, e a Unión Internacional para a Conservación da Natureza avaliou o seu status de conservación como "pouco preocupante".

Descrición

É unha ave grande, robusta e marrón, moi similar ao abetouro común (Botaurus stellaris), aínda que lixeiramente menor, e a súa plumaxe ten manchas en vez de estar barrada. Mide entre 58 e 85 cm de lonxitude, cunha envergadura de ás de 92 a 115 cm e un peso de 370 a 1072 g.^[6][7]

A parte superior da cabeza é de cor castaña co centro das plumas negro. A parte lateral do pescozo ten unha mancha negro azulada alongada máis longa no macho que na femia. A parte posterior do pescozo é olivácea e o manto e zona escapular son castañas escuras, barradas e con manchas negras, e algunhas plumas están beireadas de beixe. Toda a parte dorsal e as plumas coberteiras da parte superior da cola son similares en cor pero con manchas máis finas negras e con bases das plumas grises. As plumas da cola son castañas con beiras con pintas e as primarias e secundarias son marróns anegradas con puntas beixes ou castañas. As meixelas son marróns cunha liña supercicliar beixe e unha banda no bigote de similar cor. O queixo é de cor crema cunha banda central castaña e as plumas da gorxa, peito e parte superior da barriga son beixes e de cor óxido, finamente beireadas de negro, facendo un efecto de bandeado na parte inferior. Os ollos están rodeados de pel amarelada e o iris é amarelo pálido. O peteiro longo e robusto é verde amarelado, a mandíbula superior é máis escura que a inferior e as patas e pés son verdes amarelados. Os inmaturos lembran os adultos, pero as partes laterais dos pescozos son menos oliváceos.^[8]

Taxonomía

O abetouro americano foi descrito primeiramente en 1813 polo crego inglés Thomas Rackett a partir dun individuo errante que examinou en Dorset, Inglaterra.^[9] Hoxe non se acepta ningunha subespecie;^[9] porén, encontráronse fósiles no río Ichetucknee en Florida, e foron orixinalmente descritos como unha nova forma de garza (Palaeophoyx columbiana; McCoy, 1963)^[10] e despois recoñeceuse que era unha subespecie prehistórica máis pequena do abetoruo anmericano, que viviu durante o Plistoceno tardío (Olson, 1974)^[11] e así tería que denominarse B. l. columbianus. O seu parente máis próximo é o Botaurus pinnatus de América do Sur e Central.^[9]

O nome xenérico Botaurus deullo o naturalista inglés James Francis Stephens e deriva do latín butaurus.^[12] Na súa Historia Natural Plinio o Vello dálle un nome que é unha grazosa derivación de Bos (boi) e taurus (touro), porque a chamada da ave lembra os urros dun touro.^[13] O nome da especie lentiginosus é a palabra latina para "pencado", de lentigo, "penca", e refírese á súa plumaxe de pintas ou manchas.^[12]

Distribución e hábitat

A súa área de distribución comprende gran parte de Norteamérica. Reprodúcese no sur do Canadá polo norte ata a Columbia Británica, o Gran Lago do Escravo e a baía de Hudson e en gran parte dos Estados Unidos e posiblemente no centro de México. migra cara ao sur en outono e pasa o inverno nos estados do sur dos Estados Unidos da rexión da costa do golfo de México, principalmente nos pantanos dos Everglades de Florida, as illas do Caribe e México, e hai rexistros en Panamá e Costa Rica. Como ave migratoria de longa distancia, é unha ave errante moi rara en Europa, incluíndo Galicia, onde é unha ave accidental rara (ver Lista das aves de Galicia). É unha ave acuática e frecuenta os pantanos, marismas e as marxes con vizosa vexetación de lagos de augas pouco fondas e lagoas, tanto de auga doce coma salobre ou mesmo salina. Por veces aliméntase en zonas abertas en prados húmidos e pasteiros.^[8][9]

Comportamento

Un abetouro americano intentando agocharse.

Un abetouro americano agochado entre herba alta, en Parque Estatal de Wakulla Springs

Abetouro americano, en Refuxio Nacional de Vida Silvestre de Nisqually.

O abetouro americano é unha ave solitaria que normalmente se mantén ben agochada e é difícil de observar. Xeralmente caza camiñando silandeiramente en augas pouco profundas e entre a vexetación, axexando as súas presas, pero ás veces queda de pé inmóbil preparando unha emboscada. Se sente que a viron, permanece quieta, co peteiro apuntando cara a arriba, de modo que a súa coloración críptica fai que se confunda coa follaxe que a rodea. O abetouro americano é principalmente nocturno e máis activo entre lusco e fusco. É máis fácil oílo que velo, o macho ten unha chamada resoante alta que lembra unha bomba entupida e que se describiu como "oong, kach, oonk".^[9] Mentres emite este son, a cabeza da ave móvese convulsivamente cara a arriba e abaixo, e o son é repetido sete veces.^[8]

O proceso polo cal produce o seu distintivo son non se comprende totalmente. Suxeriuse que a ave infla gradualmente o seu pescozo inchando o esófago de aire o que vai acompañado dun como de estalidos ou himpo. O esófago mantense inflado por medio dunhas lingüetas que ten detrás da lingua. Unha vez que completou esta acción e o esófago está xa inflado de todo, faise na sirinxe o distintivo son de inhalar. Cando acaba o son, o paxaro desincha o esófago.^[14]

Igual que outros membros da familia das garzas, o abetouro americano aliméntase en marismas e lagos pouco profundos, depredando principalmente peixes pero tamén anfibios, réptiles, pequenos mamíferos, crustáceos e insectos. É un animal territorial e fai unha exhibición de ameaza na que ergue lentamente as longas plumas brancas dos seus ombreiros, que tiña previamente ocultas, para formar extensións parecedas a ás que case se xuntan no seu dorso, polo que semella unha gorgueira. Entón a ave permanece de pé quieta nunha postura ameazante, ou axexa ao intruso nunha posición encrequenada, coa cabeza retraída e un camiñar deslizante.^[8]

Nidifica en solitario en marismas entre vexetación dura como Scirpus e Typha latifolia. A femia constrúe o niño e o macho vixíao. O niño adoita estar uns 15 cm por riba do nivel das augas e consta dunha plataorma irregular de talos e xuncos mortos, ás veces cunhas poucas ramiñas mesturadas, e está forrado con herbas duras. Pon ata seis ovos que incuba a femia durante 29 días. Os ovos son de forma acusadamete ovoide, de cor beixe olivácea e sen manchas, e como media miden 49 × 37 mm. Os polos son alimentados individualmente; cada un por quenda recibe comida regurxitada da femia directamente no seu peteiro. Abandonan o niño ás dúas semanas e están completamente emplumados ás seis ou sete semanas.^[8]

Status

As poboacións desta ave están declinando en moitas partes da súa área de distribución debido á perda de hábitat. Isto é especialmente obvio na parte sur, onde a contaminación química e o desenvolvemento humano están reducindo a superficie dos hábitats axeitados.^[15]

Porén, a ave ten unha área de distribución extremadamente grande e unha poboación total tamén grande, polo que a Unión Internacional para a Conservación da Natureza considera o seu estado de conservación como "pouco preocupante".[1] A especie está protexida pola Lei do Tratado de Aves Migratorias de 1918 dos Estados Unidos.[16] Tamén está protexida pola Lei da Convención de Aves Migratorias do Canadá de 1994 da que son signatarios os Estados Unidos e o Canadá.[17]