Clorofila b

A clorofila b^[1] é un tipo de clorofila que funciona como pigmento fotosintético, que colabora na absorción da enerxía da luz na fotosíntese. É máis soluble que a clorofila a en solventes polares debido ao seu grupo carbonilo. A súa cor é amarela, e absorbe principalmente luz azul.^[2]

Clorofila b
Estrutura da β-clorofila
Nome IUPAC Clorofila b
Nome sistemático Magnesio [metil (3S,4S,21R)-14-etil-13-formil-4,8,18-trimetil-20-oxo-3-(3-oxo-3-{[(2E,7R,11R)-3,7,11,15-tetrametil-2-hexadecen-1-il]oxi}propil)-9-vinil-21-forbinecarboxilatato(2-)-κ2N,N']
Outros nomes β-Clorofila
Identificadores
Número CAS	519-62-0
PubChem	6450186, 11593175 (da espinaca)
ChemSpider	16739843
UNII	5712ZB110R
Imaxes 3D Jmol	Image 1
SMILES CCC\1=C(c2/cc\3/c(c(c4/n3[Mg]n5c(/cc1\n2)c(c6c5/c(c/7\nc(\c4)[C@H]([C@@H]7CCC(=O)OC/C=C(\C)/CCC[C@H](C)CCC[C@H](C)CCCC(C)C)C)/[C@H](C6=O)C(=O)OC)C)C)C=C)C=O
InChI InChI=1S/C55H71N4O6.Mg/c1-12-38-35(8)42-27-43-36(9)40(23-24-48(61)65-26-25-34(7)22-16-21-33(6)20-15-19-32(5)18-14-17-31(3)4)52(58-43)50-51(55(63)64-11)54(62)49-37(10)44(59-53(49)50)28-46-39(13-2)41(30-60)47(57-46)29-45(38)56-42;/h12,25,27-33,36,40,51H,1,13-24,26H2,2-11H3,(H-,56,57,58,59,60,62);/q-1;+2/p-1/b34-25+;/t32-,33-,36+,40+,51-;/m1./s1 Key: NSMUHPMZFPKNMZ-VBYMZDBQSA-M InChI=1S/C55H72N4O6.Mg/c1-12-38-35(8)42-27-43-36(9)40(23-24-48(61)65-26-25-34(7)22-16-21-33(6)20-15-19-32(5)18-14-17-31(3)4)52(58-43)50-51(55(63)64-11)54(62)49-37(10)44(59-53(49)50)28-46-39(13-2)41(30-60)47(57-46)29-45(38)56-42;/h12,25,27-33,36,40,51H,1,13-24,26H2,2-11H3,(H2,56,57,58,59,60,62);/q;+2/p-2/b34-25+;/t32-,33-,36+,40+,51-;/m1./s1 Key: MSLKMRUEVOYOOZ-VBYMZDBQSA-L
Propiedades
Fórmula molecular	C55H70MgN4O6
Masa molar	907,47 g mol−1
Aspecto	Verde
Olor	Inodora
Punto de fusión	125 °C; 257 °F; 398 K
Solubilidade en auga	Insoluble
Solubilidade	Moi soluble en etanol, éter, piridina Soluble en metanol
Absorbancia	Ver texto
Se non se indica outra cousa, os datos están tomados en condicións estándar de 25 °C e 100 kPa.

Os espectros de absorción das clorofilas a e b. O uso de ambas xuntas mellora o intervalo de lonxitudes de onda do espectro de absorción de luz para producir enerxía.

Nas plantas terrestres, as antenas recolectoras de luz arredor do fotosistema II conteñen a maioría da clorofila b da planta. Por tanto, en cloroplastos adaptados á sombra, que teñen unha proporción incrementada de fotosistema II en relación ao fotosistema I, hai unha menor proporción de clorofila a con respecto á b.^[3] Isto é adaptativo, xa que o incremento de clorofila b aumenta o intervalo de lonxitudes de onda absorbidas polos cloroplastos adaptados á sombra.

Estrutura da molécula da clorofila b que mostra a súa longa cola hidrocarbonada