Constitución española de 1876

A Constitución española de 1876 (cuxa denominación oficial foi: Constitución da Monarquía Española) foi promulgada por Cánovas del Castillo o 30 de xuño de 1876,^[1] logo da restauración borbónica. Foi unha constitución que supuña unha mestura entre a constitución moderada de 1845 e a progresista de 1869.^[2] Tivo unha vixencia moi prolongada, ata 1931, aínda que permaneceu suspendida durante a ditadura de Primo de Rivera, que pretendeu, sen conseguilo, elaborar outra. En 1931, sería substituída pola Constitución de 1931^[3] que abría a Segunda República.

Entre os principais principios, recoñecía:

Soberanía conxunta de El-Rei e das Cortes Xerais.^[4]
Monarquía constitucional con importantes atribucións á Coroa.^[5]
O poder executivo recae en El-Rei, que nomea ao xefe de gobrerno e aos ministros.
O poder lexislativo é compartido entre as Cortes e El-Rei,^[6] aínda que este ten dereito de veto e pode disolve-las Cámaras.^[7]
As Cortes son bicamerais:^[8] estaban compostas por un Senado, formado por designación real, e un Congreso, elixido por sufraxio.
O poder xudicial, aplica as leis nos xuízos e os xuíces eran elixidos por oposición.
Estado moi centralizado: concellos e deputacións provinciais estaban baixo control gobernamental.^[9]
As liberdades políticas dos cidadáns eran recoñecidas, pero foron restrinxidas polas leis ordinarias.
Proclamábase a confesionalidade católica do Estado, aínda que se permitía o culto privado das outras relixións.^[10]
Non se define respecto do tipo de sufraxio, nin sobre o tipo de sistema electoral. En 1890, durante o goberno de Sagasta, o sufraxio convértese en universal masculino.

Notas