Enrique Pla

Enrique Pla y Deniel, nado en Barcelona en 1876 e falecido en Toledo en 1968, foi un eclesiástico español.

Enrique Pla

Biografía
Nacemento	(es) Enrique Plá y Deniel 19 de decembro de 1876 Barcelona, España
Morte	5 de xullo de 1968 (91 anos) Toledo, España
Lugar de sepultura	Catedral de Santa María de Toledo
Cardeal presbítero
18 de febreiro de 1946 – 5 de xullo de 1968 ← Isidre Gomà i Tomàs – Arturo Tabera Araoz →
Procurador en Cortes
16 de marzo de 1943 – 1 de maio de 1946 Lexislatura: I lexislatura das Cortes franquistas
Arcebispo de Toledo
31 de outubro de 1941 – 5 de xullo de 1968 ← Isidre Gomà i Tomàs – Vicente Enrique y Tarancón (pt)  → Diocese: arquidiocese de Toledo
Bispo de Salamanca
28 de xaneiro de 1935 – 31 de outubro de 1941 ← Francisco Frutos Valiente (en) – Francisco Barbado Viejo → Diocese: Diocese de Salamanca (pt)
Bispo de Ávila
4 de decembro de 1918 – 8 de xaneiro de 1935 ← Joaquín Beltrán y Asensio (en) – Santos Moro Briz (pt)  → Diocese: Diocese Católica Romana de Ávila (pt)
Datos persoais
Relixión	Igrexa católica
Actividade
Lugar de traballo	Madrid
Ocupación	bispo católico (1919–), sacerdote católico (1900–), político, teólogo
Membro de	Real Academia de Ciencias Morais e Políticas
Consagración	Francesco Ragonesi (pt)
Participou en
19 de xuño de 1963	conclave de 1963
11 de outubro de 1962	Concilio Vaticano Segundo
28 de outubro de 1958	conclave de 1958
Familia
Irmáns	Narcís Pla i Deniel
Premios
(1960)  Medalla ó Mérito no Traballo (1946)  Colar da Orde de Isabel a Católica (1944)  Gran Cruz da Orde de San Raimundo de Peñafort (1942)  Grã-Cruz da Ordem Imperial das Flechas Vermelhas (pt)

Traxectoria

Estudou filosofía, teoloxía e dereito canónico. Ordenouse en 1900 en Barcelona, foi profesor do Seminario de Barcelona, bispo de Ávila entre 1918 e 1935. Presidente de Acción Católica, foi un dos impulsores de Acción Popular. Nomeado bispo de Salamanca en 1935, tras a sublevación contra a República cedeu a Franco o seu palacio episcopal e escribiu a carta pastoral Las dos ciudades, onde xustificaba a rebelión de Franco, e que constituíu a fundamentación teolóxica do que denominou Cruzada.

En 1941, tras ser nomeado arcebispo de Toledo, converteuse en primado de España e en 1946 o papa nomeouno cardeal. Procurador en Cortes e membro do Consello do Reino e do de Rexencia. En 1960 deu o seu apoio a membros de Acción Católica que reclamaban o seu dereito a participar en folgas e pouco tempo despois Pla dimitiu dos seus cargos políticos.

---

Este artigo é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.

---