Estridor

O estridor^[1] ou estridor larínxeo^[2] é un son respiratorio agudo resultante do paso turbulento do aire na larinxe ou menor na árbore bronquial. Non se debe confundir co estertor, que é un ruído procedente dos bronquios. O estridor é un sinal físico causado por unha vía aérea estreita ou obstruída. Pode ser inspiratorio, espiratorio ou bifásico, aínda que xeralmente se escoita durante a inspiración. O estridor inspiratorio adoita ocorrer en nenos con croup ('crup').^[3]

Estridor
Instancia de	sinal de síntoma
Subclase de	sinal clínica, adventitious sound (en) e sinais e síntomas respiratorios
Fontes e ligazóns
Thesaurus do NCI	C78632
Aviso médico. Advertencia: A Wikipedia non dá consellos médicos. Se cre que pode requirir tratamento, por favor, consúltello ao médico. [ Wikidata ] [ C:Commons ]

Pode ser indicativo dunha obstrución severa das vías respiratorias en condicións graves como a epiglotite, un corpo estraño aloxado nas vías respiratorias ou un tumor da larinxe. Sempre hai que ter en conta o tipo de estridor para establecer a súa causa. Pode ser necesaria a visualización da vía aérea por expertos médicos equipados para supervisar a vía aérea.

Causas

O estridor pode ser causado por:

• Corpos estraños (aspiración de corpos estraños, bolo alimentario aspirado).
• Tumores (papilomatose larínxea, carcinoma de células escamosas da larinxe, traquea ou esófago).
• Leucemia linfoide aguda (as células T cancerosas poden presentarse como unha masa mediastínica que comprime a traquea e provoca estridor inspiratorio).
• Infeccións ( epiglotite, absceso retrofarínxeo, laringotraqueobronquite).
• Estenose subglótica (despois dunha intubación prolongada ou conxénita).
• Edema das vías aéreas (debido á instrumentación das vías aéreas, intubación traqueal, efectos secundarios do fármaco, reaccións alérxicas).
• Hemanxioma subglótico (raro).
• Aneis de compresión vascular da traquea.
• Moitas tiroidites como a de Riedel.
• Parálise das cordas vocais.
• Traqueomalacia ou traqueobroncomalacia.
• As anomalías conxénitas das vías aéreas están presentes no 87% de todos os casos de estridor en lactantes e nenos.^[4]
• Vasculite.

Diagnóstico

O estridor adoita diagnosticarse en función da historia clínica e dun exame físico, co fin de revelar o problema subxacente ou a condición clínica. As radiografías de tórax e pescozo, a broncoscopia, a TC e/ou a resonancia magnética poden revelar patoloxía estrutural. A broncoscopia de fibra óptica flexible tamén pode ser moi útil, especialmente para avaliar a función das cordas vocais ou buscar signos de compresión ou infección.

Tratamento

A necesidade de intubación traqueal ou traqueotomía inmediata é unha cuestión de discusión médica no tratamento do estridor. A redución da saturación de osíxeno considérase un sinal tardío de obstrución das vías respiratorias, especialmente nun neno con pulmóns sans e intercambio gasoso normal. Algúns pacientes necesitarán intubación traqueal inmediata. Se a intubación se pode atrasar durante un tempo, débense considerar outras opcións, dependendo da gravidade da situación e doutros detalles clínicos. Entre elas:

• Xestión expectante con monitorización completa, osíxeno por máscara e posicionamento da cabeza entre 45 e 90 graos).
• Uso de adrenalina nebulizada nos casos nos que o edema das vías respiratorias pode ser a causa do trastorno. (Pódese usar codeína nebulizada, pero non xunto coa adrenalina [debido ao risco de arritmias ventriculares]).
• Uso de dexametasona nos casos en que o estridor pode ser causado por edema das vías respiratorias.
• Uso de Heliox inhalado (70 % de helio, 30 % de osíxeno; O efecto é case instantáneo. O helio, sendo un gas menos denso que o nitróxeno, reduce o fluxo turbulento polas vías respiratorias. Hai que garantir sempre unha vía aérea aberta. En pacientes obesos, demostrouse que a elevación do panículo alivia os síntomas nun 80 %.