Fernando I de León

Fernando I, chamado «o Magno» ou «o Grande», nado en Burgos en 1017 e finado o 27 de decembro de 1065, foi conde de Castela dende 1029, e rei consorte de Galiza^[1] ou de León^[a] dende o ano 1037, sendo unxido como tal o 22 de xuño de 1038.

Fernando I de León

Biografía
Nacemento	c. 1016 (Gregoriano) Navarra, España
Morte	27 de decembro de 1065 (48/49 anos) León, España
Lugar de sepultura	Basílica de Santo Isidoro de León
Rei de León (Iure uxoris)
1037 – 1065 Xunto con: Sancha I de Galicia
Conde de Castela
1029 – 1065 – Supresión do cargo →
Datos persoais
Relixión	Catolicismo
Actividade
Ocupación	político, rei, gobernante
Carreira militar
Conflito	Battle of Atapuerca (en) Batalla de Tamarón
Outro
Título	Consorte real de León Conde de Castela
Familia	Dinastía Ximena
Cónxuxe	Sancha I de Galicia (1033 (Gregoriano)–)
Fillos	Urraca de Zamora, Sancho III, Elvira de Toro, Afonso VI de León, García II de Galicia
Pais	Sancho III O Maior   e Munia Sánchez de Castela
Irmáns	García III de Navarra Ramiro I de Aragão Gonzalo of Sobrarbe and Ribagorza Ximena Sánchez
Sinatura
Descrito pola fonte	Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron

Traxectoria

Fernando I e a súa esposa Sancha I recibindo o seu Libro de horas (1055).

Fillo de Sancho Garcés III de Pamplona, chamado «o Maior», rei de Pamplona, e de Munia, irmá de García Sánchez de Castela. Foi designado conde de Castela en 1029, se ben non exerceu o goberno efectivo até a morte do seu pai en 1035. Converteuse no rei de Galiza^[2] polo seu matrimonio con Sancha, filla de Afonso V o Nobre e Elvira Méndez, despois de que o seu cuñado e lexítimo rei Vermudo III, falecese loitando contra el na batalla de Tamarón.

Os primeiros dezaseis anos do reinado pasounos resolvendo conflitos internos e reorganizando o reino. En 1054, as disputas fronteirizas co seu irmán García III de Pamplona viraron en guerra aberta. As tropas galegas deron morte ao monarca navarro na batalla de Atapuerca.

No seu tempo o reino foi ampliado, tomándose as prazas de Lamego (1057), Viseu (1058) e Coímbra (1064), e someteuse a algúns do reinos de taifas ao pago de parias.

Reinos da Península Ibérica no comezo e no final do século XI.

División do reino

Despois da súa morte e a da súa esposa Sancha, os dominios da parella foron divididos entres seus fillos: ao primoxénito, Sancho, correspondeulle o estado patrimonial de seu pai, o condado de Castela, elevado á categoría de reino, e as parias sobre o reino taifa de Zaragoza; a Afonso, correspondeulle o Reino de León, así como os dereitos sobre o reino taifa de Toledo; García recibiu a parte principal dos territorios do reino^[3] mailos dereitos sobre os reinos taifas de Sevilla e Badaxoz; a Urraca e a Elvira correspondéronlles as cidades de Zamora e Toro, respectivamente, tamén con título real.