Guillerme de Champlitte
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Guillerme I de Champlitte (en francés: Guillaume de Champlitte), nado sobre 1160 e finado en 1209, foi un cabaleiro francés que se uniu á Cuarta Cruzada e se converteu no primeiro príncipe de Acaia (1205–1209)[1][2][3].
Remove ads
Traxectoria
Primeiros anos e a Cuarta Cruzada
Guillerme era o segundo fillo de Odón de Champlitte, vizconde de Dijon e da súa esposa, Sibila da Ferté[3][4]. Guillerme casou primeiro con Alais, a señora de Meursault.[4] Co consentimento da súa esposa, doou propiedades aos cistercienses da abadía de Auberive pola alma do seu irmán máis novo Hugo en 1196.[4][5] Despois casou con Isabel de Monte-Saint-Jean, pero se divorciaron en 1199.[4] Finalmente casou en 1199 con Eustaquia de Courtenay, viúva de Guillerme de Brienne[6].
Guillerme e o seu irmán, Odón II de Champlitte uníronse á Cuarta Cruzada en setembro de 1200 en Císter[4]. Guillerme foi un dos líderes cruzados que asinaron a carta escrita en abril de 1203 polos condes Balduíno IX de Flandres, Lois I de Blois e Hugo IV de Saint Pol ao Papa Inocencio III, que excomungara a toda a expedición despois da ocupación de Zara (actual Zadar en Croacia)[7][8]. Eles pediron ao Papa non castigar ao marqués Bonifacio de Montferrato, o líder da cruzada, co fin de preservar a integridade da expedición, a cal retivera a publicación da bula papal de anatema[9][10].
Os cruzados tomaron Constantinopla o 13 de abril de 1204 e deron o trono imperial a Balduíno IX de Flandres, que foi coroado cerimoniosamente o 16 de maio de 1204, pero Guillerme de Champlitte uniuse a Bonifacio de Montferrato que se converteu en rei de Tesalónica baixo o novo emperador [11][12][13][14] .Segundo a Partitio terrarum imperii Romaniae (Partición do Imperio bizantino), un tratado concluído por todos os dirixentes da Cuarta Cruzada, a República de Venecia recibía o dereito de ocupar, entre outros territorios, a maioría do Peloponeso (Grecia)[13].
Fundación do Principado de Acaia
A principios de 1205 Godofredo de Villehardouin, un dos vellos amigos de Guillerme de Champlitte chegou ao campamento de Bonifacio I de Tesalónica en Nauplia[15]. Godofredo ocupara anteriormente algunhas partes de Mesenia e persuadiu ao rei de que, aínda que a parte nordés do Peloponeso estaba a ofrecer resistencia, no resto da península esta podería ser facilmente conquistada[15]. Godofredo tamén ofreceu compartir o territorio con Guillerme[16]. Bonifacio nomeou a Guillerme para que mantivese o Peloponeso como feudo[15]. Godofredo de Villehardouin logo rendeu homenaxe a Guillerme e os dous, cun centenar de cabaleiros que lles deu o rei ademais do séquito persoal de cada líder, lanzáronse a conquistar o resto da península[15].
Desde Nauplia Guillerme e Godofredo de Villehardouin fixeron o seu camiño cara ao norte até Corinto, e de alí ao longo da costa do golfo até Patras, onde tomaron tamén a cidade e o castelo[17]. Logo continuaron pola costa até Andravida, onde os arcontes locais e a poboación saíron ao seu encontro, con sacerdotes levando as súas cruces e as súas iconas[17]. Os gregos fixeron unha reverencia a Guillerme como o seu novo gobernante[17] . A caída de Andravida tamén significou a fácil ocupación de Elis[17]. Alí onde Guillerme non atopaba resistencia, recoñecía os dereitos dos gregos coas súas terras, costumes e privilexios[17].
Os conquistadores atoparon o seu primeiro obstáculo serio en Arcadia, na fortaleza de Ciparisia, xa que non estaban preparados para tomala[17]. Os cruzados continuaron até Modona (actual Methoni), pero os nativos de Nikli, Veligosti, e Esparta, xunto con algúns dos eslavos melingos do monte Taixeto e os montañeses de Maina, formaron un exército para oporse ao seu avance[17]. A resistencia pronto se uniu a un tal Miguel que é identificado pola maioría dos historiadores con Miguel I Comneno Ducas, que se fixo gobernante de Epiro en 1205[17][18]. Guillerme rapidamente fortificou Modona e preparouse para se enfrontar cos gregos[17]. A batalla que decidiu o futuro de Acaia librouse nun oliveiral chamado Kunduras no verán de 1205[17]. Aí os cruzados mellor armados e disciplinados conseguiron unha vitoria esmagadora sobre as máis numerosas forzas gregas[17]. Miguel fuxiu do campo de batalla e Guillerme en pouco tempo ocupou Coron (actual Koroni), Kalamata e Ciparisia[17].
Aínda que a península non fora invadida completamente (por exemplo León Sguro aínda mantiña na súa posesión o Acrocorinto, Argos e Nauplia) no outono de 1205 Guillerme asumira o título de Príncipe de Acaia[17][18]. O nome derivaba da rexión de Acaia na parte noroeste da península, unha das primeiras rexións que os cruzados someteran[18]. O título de príncipe de Acaia, con todo referíase a todo o Peloponeso[18]. O 19 de novembro de 1205 o Papa Inocencio III, nunha carta a Tomé Morosini, o novo patriarca latino de Constantinopla, referiuse a Guillerme como princeps totius Achaiae provinciae («príncipe de toda a provincia de Acaia»)[19][20].
Con todo, os venecianos, co fin de se asegurar o control dos portos claves entre Italia e Constantinopla, esixiron que os seus dereitos outorgados no tratado de partición de 1204 fosen recoñecidos[21]. A principios de 1206 ocuparon Modona e Coron, e expulsaron as guarnicións francas[21]. En 1208 Guillerme soubo da morte do seu irmán Luís en Borgoña e decidiu regresar a Francia para reclamar as terras da súa familia[21][22]. Deixou a Godofredo de Villehardouin como bailío para administrar Acaia ata que o seu sobriño Hugo chegase a substituír a Godofredo como bailío[21]. Guillerme, con todo, morreu de camiño a casa en Apulia[4][21][23].
Remove ads
Notas
Véxase tamén
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads