Harold Urey

Harold Clayton Urey, nado o 29 de abril de 1893 en Walkerton (Indiana) e finado o 5 de xaneiro de 1981 no barrio de La Jolla (San Diego), foi un químico e profesor universitario estadounidense, pioneiro en traballar con isótopos co que gañou o Premio Nobel de Química en 1934 e máis tarde conduciuno a Teoría da Evolución Paleontolóxica.

Harold Urey

Biografía
Nacemento	29 de abril de 1893 Walkerton, Estados Unidos de América
Morte	5 de xaneiro de 1981 (87 anos) La Jolla, Estados Unidos de América
Lugar de sepultura	Fairfield Cemetery (en)
Educación	Earlham College (pt) Universidade de California, Berkeley Universidade de Montana Universidade Columbia
Director de tese	Gilbert N. Lewis
Actividade
Campo de traballo	Fisicoquímica e física
Ocupación	astrónomo, físico, profesor universitario, fisicoquímico, químico, escritor
Empregador	Lunar and Planetary Institute (en) (1969–) Universidade Columbia Universidade de California en San Diego Universidade Johns Hopkins Universidade de Copenhague Universidade de Chicago
Membro de	Royal Society (1947–) Sociedade Estadounidense de Astronomía Asociación Americana para o Avance das Ciencias Sociedade Estadounidense de Física Century Association (en) Sociedade Filosófica Estadounidense Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos Indian National Science Academy Real Academia das Ciencias de Suecia Academia Naciona de Ciencias dos Estados Unidos
Participou en
1939	Proxecto Manhattan
Obra
Doutorando	Stanley Miller, Harmon Craig, Mildred Cohn e Gerald Joseph Wasserburg (pt)
Familia
Cónxuxe	Frieda Urey (1926–1981), morte do cónxuxe
Fillos	Elizabeth Baranger
Premios
(1975)  Prêmio V. M. Goldschmidt (pt) (1973)  Medalha Priestley (pt) (1972)  Medalha de Ouro do American Institute of Chemists (pt) (1970)  Prêmio Linus Pauling (pt) (1969)  Prêmio Químico Pioneiro (pt) (1969)  Medalha Arthur L. Day (pt) (1969)  Medalha Leonard (pt) (1966)  Medalla de ouro da Royal Astronomical Society (1966)  Premio Golden Plate (1964)  Medalla Nacional de Ciencia (1963)  Prêmio Remsen (pt) (1962)  Medalla J. Lawrence Smith (1962)  Fellow of the American Geophysical Union (en) (1957)  Conferencia Guthrie (1950)  Silliman Memorial Lectures (en) (1 de maio de 1947)  Membro estranxeiro da Royal Society (1946)  Prêmio Liversidge (pt) (1943)  Medalla Franklin (1940)  Medalla Davy (1934)  Prêmio Willard Gibbs (pt) (1934)  Premio Nobel de Química  Membro da Sociedade Estadounidense de Física  Medalla presidencial ao mérito
Sinatura
Descrito pola fonte	Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Юри Гарольд Клейтон) Obálky knih, Indiana Authors and Their Books, 1917-1966 (en)

Traxectoria

Fillo do Reverendo Samuel Clayton Urey e Cora Rebecca Riensehl. Logo dun curto período de aprendizaxe, obtén un título en zooloxía na Universidade de Montana en 1917, e entra a traballar na compañía química Barrett de Filadelfia, Pensilvania. Durante a primeira guerra mundial dedicouse á investigación, continuando despois os seus estudos na Universidade de California, onde se doutorou en 1923 e estudou física atómica con Niels Bohr na Universidade de Copenhaguen (1923-1924), que viña de traballar na estrutura do átomo no Instituto para a Física Teórica de Copenhaguen.

Desde 1919 e ata 1957 exerceu o ensino, sucesivamente na Universidade de de Montana, Universidade Johns Hopkins (1924-1929) e Universidade de Columbia (1934-1945) reúne un equipo de socios que incluíron a Rudolph Schoenheimer, David Rittenberg e Thomas Ivan Taylor, así como na Universidade de Chicago, onde foi profesor de química do Instituto de Estudos Nucleares, e Universidade de Oxford. En 1958 foi profesor na Universidade de California en San Diego.

Finalmente, Harold faleceu no barrio de La Jolla, na cidade de San Diego, o 5 de xaneiro de 1981, e foi enterrado no cemiterio Fairfield, en DeKalb County, no seu natal Indiana.

Investigacións científicas

Os seus traballos centráronse inicialmente no illamento de isótopos pesados do hidróxeno, osíxeno, nitróxeno, carbono e xofre, sendo galardoado en 1934 co Premio Nobel de Química pola obtención de deuterio (hidróxeno pesado) e o illamento da auga pesada (óxido de deuterio, D₂O ou ²H₂O.).

No transcurso da segunda guerra mundial, dirixiu, na Universidade de Columbia, o grupo de investigación sobre métodos de separación do isótopo do uranio, U-235, do U-238, e a produción de auga pesada. Contribuíu, ademais, ao desenvolvemento da bomba de hidróxeno. Finalizadas estas investigacións, desenvolveu unha grande actividade dentro do grupo de científicos atómicos que solicitaban o control internacional da enerxía atómica.

Dedicouse tamén a realizar investigacións sobre xeofísica, o problema da orixe do Sistema Solar e sobre paleontoloxía.

Ademais do Premio Nobel, obtivo en 1966 a Medalla de ouro da Real Sociedade Astronómica.

En colaboración co físico estadounidense Arthur Edward Ruark, escribiu Átomos, moléculas e cantos (1930) e Os planetas: a súa orixe e desenvolvemento (1952).

Recoñecementos

Na súa honra bautizáronse o cráter Urey sobre a superficie da Lúa así como o asteroide (4716) Urey descuberto o 30 de outubro de 1989 por Schelte J. Bus

Véxase tamén

• Premio Nobel de Química

Ligazóns externas

• Páxina web do Instituto Nobel, Premio Nobel de Química 1934 (en inglés).
• Biografía na páxina do Instituto Nobel (en inglés).
• Perfil de Harold Clayton Urey en NNDB (en inglés)
• Biografía da Academia Nacional de Ciencias(en inglés).

Predecesor: Irving Langmuir

Premio Nobel de Química 1934

Sucesor: Frédéric Joliot Irène Joliot-Curie