Hermann Weyl

Hermann Klaus Hugo Weyl, nado en Elmshorn o 9 de novembro de 1885 e finado en Zürich o 8 de decembro de 1955 foi un matemático alemán.

Hermann Weyl

Biografía
Nacemento	(de) Hermann Klaus Hugo Weyl 9 de novembro de 1885 Elmshorn (Imperio Alemán)
Morte	8 de decembro de 1955 (70 anos) Zürich, Suíza
Lugar de sepultura	Cemitério de Princeton (pt) , Section 3, Block 04, Lot C1, Grave B15 40°21′18″N 74°39′34″O
Educación	Universidade de Múnic (1905–1906) Universidade de Gotinga (1904–1908) Christianeum (en)
Tese académica	Singular integral equations with special consideration of the Fourier's integral theorem (en)  (1908 )
Director de tese	David Hilbert
Actividade
Campo de traballo	Xeometría diferencial, teoría de números, matemáticas, teoría de grupos, Física teórica, mecánica cuántica, teoría da relatividade, filosofía e filosofía das matemáticas
Ocupación	matemático, filósofo, físico, profesor universitario
Empregador	Institute for Advanced Study (1933–1952) Universidade de Gotinga (1930–1933) ETH Zürich (1913–1930) Universidade de Gotinga (1909–1913)
Membro de	Royal Society (1936–) Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos (1929–) Sociedade Estadounidense de Física (1928–) Leopoldina (1923–) Academia de Ciencias de Baviera Academia Pontificia das Ciencias London Mathematical Society (pt) Academia Naciona de Ciencias dos Estados Unidos Academia de Ciencias de Gotinga
Interesado en	Física matemática
Influencias	Immanuel Kant e Edmund Husserl
Obra
Obras destacables tensor de Weyl (pt) ../... 27+
Doutorando	Saunders Mac Lane (pt) , Alfred Aeppli (pt) , Walter Dällenbach (en) , Florian Eggenberger (en) , Fritz Fischer (pt) , Fritz Gassmann (pt) , Ernst Max Mohr, Julius Adams Stratton (pt) , Auguste Urech, Ernst Völlm (en) , Alexander Weinstein (pt) , Fernand Lévy, Adolf Widmer, Henri Lauer, Florian Eggenberger (en) , Robert Miche, Ernst Völlm, Emil Funk (en) , Auguste Urech, Adolf Bolliger, Hans Walter Dällenbach, Gerhard Gentzen, Walter Rotach, Ernst Wanner (en) , Jacques Wildhaber (en) e Adolphe Loeffler
Arquivos en	Arquivos da Escola Politécnica Federal de Zúric [ CH-001807-7:Hs 91]
Familia
Cónxuxe	Helene Weyl
Fillos	Fritz Joachim Weyl, Michael Weyl
Premios
(11 de xuño de 1954)  Arnold-Reymond prize (en) (29 de novembro de 1952)  doutor honoris causa pola Universidade de París (1948)  Conferenciante Josiah Willard Gibbs (25 de xuño de 1936)  Membro estranxeiro da Royal Society (1927)  Medalha Lobachevsky (pt)  doutor honoris causa pola Universidade de Stuttgart  Membro da Sociedade Estadounidense de Física  doutor honoris causa pola Universidade de Oslo  honorary doctor of ETH Zürich (en)  honorary doctorate from Columbia University (en)
Sinatura
Descrito pola fonte	Biblioteca dixital BEIC Obálky knih, Grande Enciclopedia Soviética (1926—1947)

A pesar de ter pasado boa parte da súa vida académica en Zürich e posteriormente en Princeton, está intimamente identificado coa tradición da matemática da Universidade de Gotinga, representada por David Hilbert e Hermann Minkowski. As súas pescudas posúen grande importancia para a física teórica, así como para outras disciplinas puras como a teoría de números. Weyl foi un dos matemáticos máis influentes do século XX, e personaxe chave do Instituto de Estudos Avanzados de Princeton nos seus seus primeiros anos, en termos de crear unha visión integrada e internacional.

Weyl publicou obras técnicas e algunhas xerais sobre espazo, tempo, materia, filosofía, lóxica, simetria e historia das matemáticas. Foi un dos primeiros que concibiu a combinación da relatividade xeral coas leis do eletromagnetismo. Mentres que ningún matemático da súa xeración aspirou ao universalismo de Henri Poincaré ou Hilbert, Weyl chegou moi preto. En particular, Michael Atiyah comentou que para onde ollase nunha determinada área, descubría que Weyl o precedera.^[1]

Traxectoria

Hermann Weyl naceu en Elmshorn, unha cidade próxima a Hamburgo.

Dende 1904 a 1908 estudou matemáticas e física tanto en Gotinga como en Múnic. O seu doutoramento obtívoo na Universidade de Gotinga baixo a supervisión de David Hilbert a quen admiraba moito. Tras obter un posto de ensino durante uns anos, abandonou Gotinga por Zürich para ocupar a cátedra de matemáticas na ETH Zürich, onde foi colega de Einstein mentres estaba a concretar detalles da teoría da relatividade xeral. Einstein exerceu unha influencia duradeira sobre Weyl, que quedou fascinado pola física matemática. Weyl coñeceu en 1921 a Erwin Schrödinger, quen foi nomeado profesor na Universidade de Zürich e chegaron a seren amigos íntimos.

Weyl deixou Zürich en 1930 para ser o sucesor de Hilbert en Gotinga ata 1933. Os eventos persuadírono a dirixir o Instituto de Estudos Avanzados en Princeton. Continuou alí ata a súa xubilación en 1951. Xunto coa súa dona, viviu en Princeton e Zürich, onde faleceu en 1955.

Contribucións

Entre as áreas nas que traballou Weyl atópanse:

• Fundamentos xeométricos das variedades e da física.
• Fundamentos das matemáticas.
• Matemática da relatividade.
• Grupos topolóxicos, grupos de Lie e teoría da representación.
• Análise harmónica e teoría analítica de números.

Bibliografía

Fontes primarias

• 1913 Idee des Riemannflāche, 2.ª ed. 1955. Addison-Wesley.
• 1918 Das Kontinuum
• 1918 Raum, Zeit, Materie. 5 eds. ata 1922 ed. con notas de Jūrgen Ehlers, 1980.
• 1923 Mathematische Analyse des Raumproblems.
• 1924 Was ist Materie?
• 1925 (publ. 1988 ed. K. Chandrasekharan) Riemann's Geometrische Idee.
• 1927 Philosophie der Mathematik und Naturwissenschaft, 2.ª ed. 1949. Princeton 0689702078
• 1928 Gruppentheorie und Quantenmechanik.
• 1933 The Open World
• 1934 Mind and Nature U. of Pennsylvania Press.
• 1934 On generalized Riemann matrices, "Ann. of Math. 35": 400–415.
• 1935 Elementary Theory of Invariants.
• 1939 Classical Groups: Their Invariants And Representations. Princeton. ISBN 0-691-05756-7
• 1940 Algebraic Theory of Numbers rept. 1998 Princeton U. Press. ISBN 0-691-05917-9
• 1952 Symmetry. Princeton University Press. ISBN 0-691-02374-3
• 1968 en K. Chandrasekharan ed, Gesammelte Abhandlungen. Vol IV. Springer.

Fontes secundarias

• Ed. K. Chandrasekharan,Hermann Weyl, 1885-1985, Centenary lectures delivered by C. N. Yang, R. Penrose, A. Borel, at the ETH Zürich. Springer-Verlag: Berlim, Heidelberg, Nova York, Londres, París, Tokyo - 1986, publicado pola Eidgenössische Technische Hochschule, Zürique.
• Deppert, Wolfgang et al., eds., Exact Sciences and their Philosophical Foundations. Vorträge des Internationalen Herman-Weyl-Kongresses, Kiel 1985, Berna, Nova York, París: Peter Lang, 1988,
• Ivor Grattan-Guinness. The Search for Mathematical Roots 1870-1940. Princeton Uni. Press., 2000.
• Erhard Scholz; Robert Coleman; Herbert Korte; Hubert Goenner; Skuli Sigurdsson; Norbert Straumann eds. Hermann Weyl's Raum - Zeit - Materie and a General Introduction to his Scientific Work. Oberwolfach Seminars. ISBN 3-7643-6476-9. Springer-Verlag: Nova York, Nova York, N.Y.
• Thomas Hawkins. Emergence of the Theory of Lie Groups, Nova York: Springer, 2000.