Inmarsat

Inmarsat é o nome dunha compañía británica de telecomunicacións orixinada na organización intergubernamental do mesmo nome e que pasou a denominarse International Mobile Satellite Organization. A privatización de Inmarsat tivo lugar en abril de 1999 e foi a primeira organización de satélites en ser privatizada. Comercializa os satélites de comunicacións en órbita xeoestacionaria do mesmo nome.^[1]

O Inmarsat 3.

Marisat 1, 2 e 3

Os tres satélites Marisat foron os primeiros usados pola organización cando aínda era pública para ofertar servizos a buques nos océanos Atlántico, Pacífico e Índico. Usaban o bus HS-356 de Hughes Aircraft Company e todos foron lanzados en 1976 usando foguetes Delta 2914. Usaban a banda L, a banda C e a UHF para as súas comunicacións. Cada satélite tiña unha masa de 650 kg, forma cilíndrica e estabilización mediante xiro. A enerxía era proporcionada por 7000 células solares que recubrían a súa superficie, dando ata 330 W de potencia.^[2][3][1]

MARECS A, B e B2

Os dous satélites MARECS (Maritime European Communications satellite) operativos, A e B2 (o B perdeuse durante o lanzamento) foron os seguintes satélites de Inmarsat. Usaban o busc ECS, tiñan unha masa de 1060 kg e estabilizábanse nos tres eixos. Os dous paneis solares proporcionaban 955 W de potencia, alimentando dúas baterías de níquel-cadmio para os períodos de eclipse. Usaban transpondedores nas bandas C e L para as comunicacións. Foron lanzados en 1981 e 1984 mediante foguetes Ariane 1 e Ariane 3.^[4][1]

Inmarsat-2 F1, 2, 3, 4

Representan a segunda xeración de satélites Inmarsat. Lanzados entre 1990 e 1992 mediante foguetes Delta e Ariane, usaban o bus Eurostar 1000 e estabilizábanse nos tres eixos. Teñen unha masa de 1310 kg.^[5][1]

Inmarsat-3 F1, 2, 3, 4 e 5

Os Inmarsat da serie 3 foron fabricados por Lockheed Martin usando o bus AS 4000, coa carga útil construída por Matra Marconi Space. Levan a bordo transpondedores en banda L e C e foron lanzados entre 1996 e 1998.^[6][1]

Inmarsat-4 F1, 2, 3 e 4

Os Inmarsat 4 foron a cuarta xeración de satélites Inmarsat, construídos baixo o bus Eurostar 3000GM por Astrium. Teñen dez veces a capacidade da xeración anterior en canto a comunicacións e proporcionan servizos móbiles e de alta velocidade. Usan exclusivamente a banda L e foron lanzados entre 2005 e 2008.^[7][1]

Inmarsat-4A F4 (Alphasat)

Inmarsat-4A F4, tamén chamado Alphasat, foi un satélite conxunto entre a ESA e Inmarsat usando o bus Alphabus para validalo comercialmente. O satélite usa un novo procesador de sinais e ten un reflector para a antena de 12 m de diámetro. Ten unha masa de 6649 kg, os paneis proporcionanlle 12 kW de potencia e ten unha vida esperada de 15 anos. Usa transpondedores exclusivamente en banda L e foi lanzado o 25 de xullo de 2013 mediante un foguete Ariane 5.^[8][1]

Inmarsat-5 F1, 2, 3 e 4

Cada satélite Inmarsat-t leva a bordo 89 transpondedores en banda Ka. Usan o bus BSS 702HP de Boeing e teñen unha masa duns 6000 kg. Os paneis solares proporcionanlles ata 15 kW de potencia e usan un sistema de propulsión iónica para as súas manobras.^[9][1]

Inmarsat-S-EAN (HellasSat 3)

Inmarsat-S-EAN é produto da alianza entre Inmarsat e HellasSat. Construído por Thales Alenia Space sobre o bus Spacebus 4000C4, ten unha masa de 5780 kg, un tempo esperado de vida de 15 anos e leva a bordo transpondedores en banda S, banda Ku e banda Ka. Foi lanzado o 28 de xuño de 2017 mediante un Ariane 5.^[10][1]

Inmarsat-5 F5

O Inmarsat-5 F5, construído por Thales Alenia Space sobre o bus Spacebus 4000B2, ten unha masa de 4008 kg, 16 anos de esperanza de vida e 72 transpondedores en banda Ka. Os seus paneis solares proporciónanlle 6,8 kW de potencia e foi lanzado o 26 de novembro de 2019 mediante un Ariane 5.^[11][1]

Inmarsat-6 F1 e F2

Inmarsat-6 F1 e F2 pertencen á sexta xeración de satélites Inmarsat e están pensados para aumentar os servizos sobre banda L e banda Ka. Foron construídos por Airbus Defence and Space usando o bus Eurostar-3000EOR. Teñen unha masa de 5470 kg, unha antena de 9 m de apertura para banda L, nove antenas multifeixe para banda Ka e dous paneis solares. O Inmarsat-6 F1 foi lanzado o 22 de decembro de 2021 mediante un foguete H-2A e o F2 foi lanzado o 18 de febreiro de 2023 mediante un Falcon 9.^[12][1]

Historial de lanzamentos

Misión[1][2][4][5][6][7][8][9][10][11][12]	Data de lanzamento[1][2][4][5][6][7][8][9][10][11][12]	Foguete lanzador[1][2][4][5][6][7][8][9][10][11][12]	Notas[1][2][4][5][6][7][8][9][10][11][12]
Marisat 1	19 de febreiro de 1976	Delta 2914	Éxito
Marisat 2	10 de xuño de 1976	Delta 2914	Éxito
Marisat 3	14 de outubro de 1976	Delta 2914	Éxito
MARECS A	20 de decembro de 1981	Ariane 1	Éxito
MARECS B	9 de setembro de 1982	Ariane 1	Fallo
MARECS B2	10 de novembro de 1984	Ariane 3	Éxito
Inmarsat-2 F1	30 de outubro de 1990	Delta 6925	Éxito
Inmarsat-2 F2	8 de marzo de 1991	Delta 6925	Éxito
Inmarsat-2 F3	16 de decembro de 1991	Ariane 4	Éxito
Inmarsat-2 F4	15 de abril de 1992	Ariane 4	Éxito
Inmarsat-3 F1	3 de abril de 1996	Atlas IIA	Éxito
Inmarsat-3 F2	6 de setembro de 1996	Proton K Blok DM1	Éxito
Inmarsat-3 F3	18 de decembro de 1996	Atlas IIA	Éxito
Inmarsat-3 F4	3 de xuño de 1997	Ariane 4	Éxito
Inmarsat-3 F5	4 de febreiro de 1998	Ariane 4	Éxito
Inmarsat-4 F1	11 de marzo de 2005	Atlas 5	Éxito
Inmarsat-4 F2	8 de novembro de 2005	Zenit 3SL	Éxito
Inmarsat-4 F3	18 de agosto de 2008	Proton M Briz M	Éxito
Inmarsat-4A F4 (Alphasat)	25 de xullo de 2013	Ariane 5	Éxito
Inmarsat-5 F1	8 de decembro de 2013	Proton M Briz M	Éxito
Inmarsat-5 F2	1 de febreiro de 2015	Proton M Briz M	Éxito
Inmarsat-5 F3	28 de agosto de 2015	Proton M Briz M	Éxito
Inmarsat-5 F4	15 de maio de 2017	Falcon 9	Éxito
Inmarsat-S-EAN (HellasSat 3)	28 de xuño de 2017	Ariane 5	Éxito
Inmarsat-5 F5	26 de novembro de 2019	Ariane 5	Éxito
Inmarsat-6 F1	22 de decembro de 2021	H-2A	Éxito
Inmarsat-6 F2	18 de febreiro de 2023	Falcon 9	Éxito