Manfredo de Hohenstaufen

Manfredo de Hohenstaufen, ou Manfredo de Sicilia, nado en 1232 en Venosa (Basilicata) e finado o 26 de febreiro de 1266 en Benevento (Campania), foi rei de Sicilia, o último soberano suabo deste Reino. Era fillo ilexítimo de Frederico II Hohenstaufen, emperador do Sacro Imperio Romano Xermánico e Bianca Lancia, ou Lanzia. Foi rexente de seu sobriño Conradino en 1254, e máis tarde rei de Sicilia de 1258. Morreu durante a batalla de Benevento, derrotado polas tropas francesas de Carlos de Anjou.

Manfredo de Hohenstaufen

Biografía
Nacemento	1232 Venosa, Italia (pt)
Morte	26 de febreiro de 1266 (33/34 anos) Benevento (Reino de Sicilia)
Causa da morte	morte en combate
Lugar de sepultura	Benevento
Rei de Sicilia
Datos persoais
Educación	Universidade de Boloña Universidade de París
Cor do pelo	Louro
Actividade
Ocupación	escritor, poeta
Carreira militar
Conflito	batalla de Benevento
Participou en
1303 (Gregoriano)	De vulgari eloquentia (pt)
Familia
Familia	Dinastía Hohenstaufen
Cónxuxe	Helena Anxelina Ducaina (1258–) Beatriz de Saboia, Marquesa de Saluzzo (1248–)
Fillos	Costanza II de Sicilia  () Beatriz de Saboia, Marquesa de Saluzzo Beatriz da Sicília (1260–1307)  () Helena Anxelina Ducaina
Pais	Frederico II Hohenstaufen   e Bianca Lancia
Irmáns	Ana de Hohenstaufen Margarida da Sicília Conrado IV da Germânia Henrique II de Suabia Frederico de Antioquia Enzio da Sardenha Frederico de Pettorano
Descrito pola fonte	Nordisk familjebok Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron The Nuttall Encyclopædia >>>:Manfred

Está indisolubelmente ligado á cidade de Manfredonia, na Puglia, que fundou o día de san Xurxo de 1256 e que lle deu o seu nome como signo de prestixio e poder.

que probabelmente casou co emperador pouco antes da morte deste.^[1]

Traxectoria

Manfredo naceu e viviu a súa infancia en Venosa,^[2] cidade da Basilicata. Era fillo ilexítimo do emperador do Sacro Imperio Frederico II Hohenstaufen, e Bianca Lancia.^[3] que casou co emperador só un pouco antes da súa morte e, polo tanto, plenamente lexitgimado, a pesar de que a Curia romana Curia descoñecese ese vínculo matrimonial, movida polo seu profundo odio cara á casa de Hohenstaufen.

O futuro rei estudou en París e Boloña, e de seu pai aprendeu o amor á poesía e á ciencia, amor que mantivo como rei. Dise que o emperador tiña unha particular predilección entre todos os seus fillos por Manfredi e por Enzo, ambos os dous nacidos de relacióes extraconxugais.

Frederico consideraba a Manfredo como fillo lexgítimo, e por iso nomeouno príncipe de Taranto con outros feudos menores; nomeouno tamén o seu lugartenente en Italia, en particular a do Reino de Sicilia, até que chegara o herdeiro lexítimo, o medio irmán de Manfredo, Conrado IV de Hohenstaufen, Rei de romanos, que naquel momento estaba ocupado en Alemaña. Aínda que Palermo era a capital do seu Reino, Manfredo preferiu como morada o castelo de Lagopesole, cuxa construción fora comezada polos seus antepasados normandos, e que foi terminada polo seu pai.^[4]

Aínda que daquela Manfredo só tiña dezaoito anos de idade, acatou con fidelidade o que lle encomendara seu pai e, cando Conrado viaxou a Italia meridional en 1252, a súa autoridade foi rápida e xeralmente recoñecida.

Cando Conrado morreu en maio de 1254, Manfredo, despois de rexeitar entregarlle o Reino de Sicilia ao papa Inocencio IV, aceptou a rexencia de Conradino, o xove fillo de Conrado.

Pero en 1258, tras facer correr o rumor da morte de Conradino, asumiu o poder como rei de Sicilia, sendo coroado en Palermo o 10 de agosto daquel mesmo ano. O rumor era infundado, pero o novo rei, sustentado polo pobo, non abdicou a pasar das presións dos enviados de Conrado V. Porén, ante a forza dos partidarios do papa no reino de Sicilia volveu tomar a posición de rexente, e abriu negociacións co papa Inocencio e, por un tratado asinado en setembro de 1254, a Puglia pasou a estar baixo a autoridade papal.

Moeda de ouro de catro taris,^[5] do reinado de Manfreedo.

Máis adiante o papa Alexandre IV, a quen a alianza que tiña Manfredo cos árabes lle parecía unha grande ofensa á relixión cristiá, declarou nula a súa coroación e ademais excomungouno. Manfredo organizou entón unha coalición coa Italia central e setentrional contra o papado. Así, xunto aos xibelinos de Siena derrotou aos güelfos de Florencia o 4 de setembro de 1260. Os florentinos recoñeceron a Manfredo como protector da Toscana.

Despois, o novo papa, Urbano IV, solicitou a axuda de Carlos I de Anjou, irmán do rei Lois IX de Francia, ofrecéndolle a coroa de Sicilia a cambio de que expulsase a Manfredo dos territorios do papado no sur de Italia. Manfredo, vista a alianza, publicou o Manifesto aos Romanos no que reclamaba a autoridade, xa non só sobre Italia, senón tamén sobre todo o Sacro Imperio.

O 26 de febreiro de 1266, na batalla de Benevento, Manfredo foi derrotado e morto polas tropas francesas. Carlos de Anjou foi coroado rei de Sicilia en Roma nese mesmo ano, poñendo así fin ao dominio deste reino pola casa de Hohenstaufen e inaugurando a dinastía Anxevina.

Matrimonios e descendencia

A primeira muller de Manfredo foi Beatriz de Savoia, filla do conde Amadeu IV de Savoia e Margarida de Borgoña, a finais de 1248 ou principios de 1249, a data é incerta.^[6] Manfredo e Beatriz tiveron unha filla:

• Costanza (1249-1302), que casou con Pedro III de Aragón e foi a nai de Afonso III de Aragón, Xaime II de Aragón e Isabel de Aragón.

Casou en segundas nupcias con Helena Ducas, filla de Miguel II Comneno Ducas, déspota de Epiro. Tiveron os seguintes fillos:

• Beatriz de Sicilia (1258 - antes de 1307) casada, en primeiro lugar, con Rainer Gherardesca, e en segundas nupcias con Manfredo IV de Saluzzo.
• Frederico de Sicilia (1259 - última mención en vida en 1312).
• Henrique de Sicilia (1260 - 31 de outubro de 1318).
• Enzo de Sicilia (1261 - 1301).
• Flordelis de Sicilia (1266 - última mención en vida en 1297).

Predecesor: Conrado II (Conradino)

Rei de Sicilia 1258-1266

Sucesor: Carlos de Anjou