Neil Simon

Marvin Neil Simon, nado en Nova York o 4 de xullo de 1927 e finado na mesma cidade o 26 de agosto de 2018,^[1] foi un escritor, produtor e guionista estadounidense. Foi un dos máis rendíbeis creadores de éxitos na historia de Broadway, así como un dos dramaturgos máis interpretados do mundo. Foi o único escritor que tivo catro producións ao mesmo tempo en Broadway e as súas obras foron traducidas a ducias de linguas.

Neil Simon

Biografía
Nacemento	(en) Marvin Neil Simon 4 de xullo de 1927 Nova York, Estados Unidos de América
Morte	26 de agosto de 2018 (91 anos) Manhattan, Estados Unidos de América
Causa da morte	Virus da inmunodeficiencia humana
Residencia	Bronx
Relixión	Xudaísmo
Educación	Escola de Artes Tisch da Universidade de Nova York DeWitt Clinton High School (en) Universidade de Denver (pt)
Actividade
Lugar de traballo	Estados Unidos de América
Ocupación	dramaturgo, letrista, libretista, produtor de cinema, guionista, emprendedor
Período de actividade	1948 - 2010
Obra
Obras destacables (1961) Come Blow Your Horn (en) (1965) The Odd Couple (en) (1977) The Goodbye Girl (pt) (1984) Brighton Beach Memoirs (en) (1985) Biloxi Blues (en) (1990) Lost in Yonkers (en)
Arquivos en	Library of Congress Music Division (en)
Familia
Cónxuxe	Elaine Joyce (1999–2018), morte da persoa Diane Lander (1990–1998), divorcio Diane Lander (1987–1988), divorcio Marsha Mason (1973–1983) valor descoñecido (1953–1973), morte do cónxuxe
Irmáns	Danny Simon
Premios
(2006)  Premio de Mark Twain ao humor estadounidense (1996)  Helmerich Award (en) (1995)  Premio Kennedy (2 de xuño de 1991)  Premio Tony á mellor obra, premiado polo traballo Lost in Yonkers (en) (1991)  Premio Pulitzer de Teatro, premiado polo traballo Lost in Yonkers (en) (1991)  Drama Desk Award for Outstanding Play (en) (1979)  Laurel Award for Screenwriting Achievement (en) (1977)  Globo de Ouro ao mellor guión, premiado polo traballo The Goodbye Girl (pt) (13 de xuño de 1965)  Tony Award for Best Author (en) , premiado polo traballo The Odd Couple (en)  honorary doctor of the Hofstra University (en)
Descrito pola fonte	Obálky knih,

Traxectoria

Simon foi o segundo fillo de Irving e Mamie Simon, de orixe xudía.^[2] A Gran Depresión provocou tempos difíciles para a súa familia.^[3] O seu pai, vendedor de prendas de vestir, ausentábase periodicamente e deixaba a súa nai para apoiar os seus dous fillos traballando na tenda departamental de Gimbel e confiando na familia e nos amigos. Despois de que os pais se divorciasen, Simon viviu con parentes en Forest Hills, no barrio de Queens en Nova York. El e mais o seu irmán máis vello, Danny Simon, desenvolveron unha relación moi achegada e durante a súa adolescencia escribiu e vendeu a comediantes e programas de radio.

Simon asistiu brevemente á Universidade de Nova York (1944-1945) e á Universidade de Denver (1945-1946),^[4] antes de unirse ao exército, onde traballou no xornal da base. Foi o seu irmán quen o motivou a continuar a escribir mentres permanecía no programa de reservas da forza aérea dos Estados Unidos. Despois de ser dado de baixa do exército, Simon obtivo un traballo como dependente de correos nas oficinas da Warner Bros. en Manhattan, grazas a que o seu irmán traballaba no departamento de publicidade. Ambos comezaron a colaborar outra vez, e de 1947 a 1956 traballaron como equipo escribindo comedia para éxitos de televisión. As súas revistas para Camp Tamiment en Pensilvania a principios da década de 1950 chamaron a atención de Sid Caesar, quen contratou os irmáns para a súa popular serie de comedia Your Show of Shows (Simon despois incorporou as súas experiencias na súa obra Laughter on the 23th Floor). O seu traballo fíxolle recibir dúas candidaturas aos premios Emmy^[5] e o aprecio de Phil Silvers, quen o contratou para escribir na súa sitcom epónima en 1959.

En 1961, a primeira obra de Broadway de Simon, Come Blow Your Horn, estreouse no teatro Brooks Atkinson, onde tivo 678 representacións. Seis semanas antes da súa clausura, a súa segunda produción, o musical Little Me, atraeu críticas diversas. Aínda que non puido atraer moito público, Simon conseguiu a primeira das súas dezasete candidaturas aos premios Tony.

A súa prolífica produción inclúe comedias lixeiras, escuras, traballos autobiográficos e libretos para comedias musicais. Simon tamén escribiu guións para máis de vinte filmes, incluíndo adaptacións das súas propias obras, así como traballo orixinal, incluíndo The Out-of-Towners, Murder by Death e The Goodbye Girl. Recibiu catro candidaturas aos premios Óscar ao mellor guión.

Obras

• Come Blow Your Horn (1961)
• Little Me (1962)
• Barefoot in the Park (1963)
• The Odd Couple (1965)
• Sweet Charity (1966)
• The Star-Spangled Girl (1966)
• Plaza Suite (1968)
• Promises, Promises (1968)
• The Last of the Red Hot Lovers (1969)
• The Gingerbread Lady (1970)
• The Prisoner of Second Avenue (1971)
• The Sunshine Boys (1972)
• The Good Doctor (1973)
• God's Favorite (1974)
• California Suite (1976)
• Chapter Two (1977)
• They're Playing Our Song (1979)
• I Ought to Be in Pictures (1980)
• Fools (1981)
• Brighton Beach Memoirs (1982)
• Biloxi Blues (1984)
• The Female Odd Couple (1985)
• Broadway Bound (1986)
• Rumors (1988)
• Lost in Yonkers (1991)
• Jake's Women (1992)
• The Goodbye Girl (1993)
• Laughter on the 23rd Floor (1993)
• London Suite (1995)
• Proposals (1997)
• The Dinner Party (2000)
• 45 Seconds from Broadway (2001)

Premios

Simon recibiu tres graos honoríficos: doutoramento en letras humanas pola Universidade Hofstra, doutoramento en letras pola Universidade Marquette e doutoramento en leis polo Williams College.^[6] En 1983 converteuse no primeiro dramaturgo vivo en ter un teatro co seu nome en Nova York.^[7]

En 1965, gañou o Tony ao mellor libreto (The Odd Couple), e en 1975, recibiu un Tony especial pola súa contribución ao teatro estadounidense.^[8] Simon gañou o Globo de Ouro ao mellor guión por The Goodbye Girl.^[9] Por Brighton Beach Memoirs (1983), recibiu o premio New York Drama Critics' Circle,^[10] seguido por outro Tony á mellor obra en 1985, Biloxi Blues.^[8] En 1991, gañou o premio Pulitzer^[11] xunto co Tony por Lost in Yonkers (1991).^[8]