Planck (observatorio espacial)

Planck, previamente coñecido como COBRAS-SAMBA, foi un observatorio espacial lanzado o 14 de maio de 2009 mediante un foguete Ariane 5 ECA xunto co observatorio Herschel desde o Centro Espacial de Kourou para estudar a radiación cósmica de fondo de microondas (RCFM).^[2][3][5][6] Entre o 12 de agosto de 2009 e o 23 de outubro de 2013, escaneou o ceo enteiro en lonxitudes de onda de microondas e submilimétricas, producindo mapas en nove canais entre os 30 GHz e os 857 GHz^[7].

Planck
Modelo do satélite Planck
Tipo	Científico
Fabricante	Alcatel Space Systems, Astrium GmbH, Alenia Spazio
Organización	ESA
Destino actual	En órbita de halo no punto L2 do sistema Terra-Sol.[1]
Data de lanzamento	14 de maio de 2009, 13:12 GMT[1][2][3][4]
Foguete portador	Ariane 5 ECA[3][5]
Sitio de lanzamento	Centro Espacial de Kourou, rampla ELA-3[3][6]
Obxectivo da misión	Estudo do fondo cósmico de microondas.[3][6]
NSSDC ID	2009-026B
Masa	1800,0 kg[5]
v c e

Contribucións científicas

Planck foi a terceira misión de clase Media da Axencia Espacial Europea (ESA) do Programa Científico Horizon 2000 co obxectivo principal de estudar o fondo cósmico de microondas, a luz remanente do big-bang cuxa análise leva a un mellor coñecemento dos inicios do Universo. Planck continuou a saga de observatorios espaciais -- iniciada polo satélite COBE en 1989 e continuada polo satélite WMAP no 2001 -- adicados a medir a anisotropía do fondo cósmico de microondas.^[3][5][6]. A diferenza dos seus predecesores, Planck foi tamén quen de medir as anisotropías da polarización da RCFM, o cal proporcionou información adicional de importancia para os estudos da reionización do Universo^[8], de fenómenos astrofísicos na Vía Láctea^[9] ou para medir a lentificación gravitacional asociada coa estrutura a grande escala do Universo^[10], entre outros avances. A análise conxunta dos datos obtidos en intensidade e polarización permitiu determinar cunha precisión superior ao 1% o valor de cinco dos seis parámeteros do modelo cosmolóxico estándar, ΛCDM^[8].

Órbita

A nave foi lanzada a unha órbita de halo arredor do punto de Lagrange L2 do sistema Terra-Sol, a uns 1,5 millóns de quilómetros da Terra, un sitio adecuado para facer as observacións necesarias no infravermello distante e en lonxitudes de onda submilimétricas.

Nave

Planck tiña forma aproximadamente cilíndrica con 4,20 m de altura e 4,22 m de diámetro. Usaba un espello primario de 1,9 x 1,5 m para alimentar os seus dous instrumentos e pesaba 1,95 toneladas ao lanzamento. Estabilizábase mediante xiro, a 1 r.p.m. O sistema de propulsión constaba de 12 propulsores de 20 N de impulso cada un e 4 propulsores de 1 N. A enerxía eléctrica era proporcionada por un panel solar cunha superficie de 13 m² situado na parte posterior da nave e que alimentaba unhas baterías de ión litio de 39 Ah de capacidade.^{[3][5][6][11]}

Instrumentos

Planck levaba dous instrumentos a bordo:^[3][5][6]

• Low-Frequency Instrument (LFI, Instrumento de Baixa Frecuencia): consta de 56 receptores de radio sensibles a frecuencias de entre 30 e 100 GHz. O instrumento ten que funcionar a unha temperatura de 20 K, proporcionando unha resolución angular de 10 minutos de arco e unha sensibilidade de 12 microKelvin.
• High-Frequency Instrument (HFI, Instrumento de Alta Frecuencia): contén 56 bolómetros sensibles a frecuencias de entre 100 e 850 GHz. Arrefriábase a 0,1 K, proporcionando unha resolución angular de 5 minutos de arco e unha sensibilidade de 5 microkelvin.