Solar Maximum Mission

Solar Maximum Mission, coñecido tamén polo seu acrónimo SMM, foi un observatorio espacial da NASA lanzado o 14 de febreiro de 1980 mediante un foguete Delta 3910 desde o Centro Espacial de Cabo Cañaveral, en Florida.^[2][3][5]

SMM / Solar Maximum Mission
Tipo	Observatorio solar
Organización	NASA
Contratistas principais	Fairchild
Data de lanzamento	14 de febreiro de 1980, 15:57 GMT[1][2][3][4]
Foguete portador	Delta 3910[2][5]
Sitio de lanzamento	Centro de Lanzamento de Cabo Cañaveral[2][6]
Obxectivo da misión	Estudo da actividade solar.[2][6]
Decaemento	2 de decembro de 1989[1]
NSSDC ID	1980-014A
Masa	2315 kg[2][5][6]
Dimensións	4 m de longo e 2,3 m de diámetro[2]
Potencia	3000 W[2]
v c e

Características

A misión de SMM foi estudar de maneira coordinada a actividade solar durante un período de máximo solar de maneira conxunta con outras naves e observatorios, como ISEE 3. SMM adicouse a observar en lonxitudes de onda curtas e en especial as erupcións solares.^[2][3][4][5]

O satélite estaba construído de forma modular usando o bus MMS, pensado para ser reparado no espazo. Tiña unhas dimensións de 4 m de longo e 2,3 m de diámetro. A parte superior contiña os instrumentos científicos e os sensores de apuntado, mentres que o módulo inferior contiña os sistemas de control de actitude, enerxía, comunicación e comandos. Entre os dous módulos atopábase o adaptador de transición, ao que ían acoplados dous paneis solares que proporcionaban entre 1500 e 3000 W de potencia.^[2][3][4][5]

Dada a importancia da observación coordinada con outros satélites, o segmento de terra deseñouse para facilitar a coordinación da avaliación dos datos, a planificación, as observacións e o envío de comandos á nave e para manexar a resposta ás erupcións solars en tempo real.^[2][3][4][5]

SMM tiña os seguintes instrumentos a bordo:^[2][3][4][5]

• Espectrómetro de raios gamma (GRS).
• Radiómetro Monitor de Irradiancia de Cavidade Activa (ACRIM).
• Polarímetro con coronógrafo (CP).
• Espectrómetro de explosións en raios X duros (HXRBS).
• Cámara espectrómetro de raios X duros (HXIS).
• Polarímetro e espectróemtro ultravioleta (UVSP).
• Policromator de raios X (XRP).

O satélite recibiu a visita da misión tripulada STS-41-C para reparar o sistema de control de actitude, o que o converteu no primeiro satélite en ser arranxado en órbita. SMM recolleu datos ata o 24 de novembro de 1989. Os plans para recollelo mediante un transbordador en 1990 e preparalo para novas misións cancelouse e acabou reentrando na atmosfera terrestre o 2 de decembro de 1989.^[2][3][4][5]

Véxase tamén

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Solar Maximum Mission

Outros artigos

• Delta 3910