tambor

Substantivo masculino

tambor (sg: tambor; pl: tambores)

1. (Música) Instrumento musical de percusión membranófono que consta dunha caixa de resonancia, xeralmente de forma cilíndrica, e unha (ou dúas) membrana, chamada parche, que cobre a abertura da caixa. Xeralmente, para o son, o tambor é golpeado no parche coa man ou con algún obxecto, comunmente baquetas; tamén se adoita percutir a caixa.
   • Termos relacionados: bombo, bongoe, caixa, conga, darbuka, mazhar, redoblante, taiko, timbal, tumbadora.
2. (Por extensión) Músico que toca o tambor.

1. (Arquitectura) Cada unha das pezas ou bloques que forman o fuste dunha columna. Por extensión, tamén cada unha das pezas que forman o fuste dunha pilastra.
   • Observacións: Por suposto, non é aplicable ás columnas monolíticas.
   • Exemplo: En Grecia aínda se poden visitar canteiras nas que se abandonaron tambores de columnas para templos inacabados.
     

1. (Arquitectura) Estrutura circular (ás veces octogonal), de pouca altura, sobre a que se levanta unha cúpula.
   • Sinónimos: ciborio

Traducións

• Alemán: Trommel ^(de)
• Castelán: tambor ^(es)
• Chinés: 鼓 ^(zh)
• Francés: tambour ^(fr)
• Inglés: drum ^(en)
• Italiano: tamburo ^(it)
• Portugués: tambor ^(pt)

Véxase tamén

• Apéndice: Léxico da música