Ախալցխայի գավառ

Ախալցխայի գավառ, վարչաքաղաքական միավոր Ռուսական կայսրության կազմում։ Ձևավորվել է 1867 թվականին՝ Թիֆլիսի նահանգի կազմում։ Գավառի կենտրոնը Ախալցխա քաղաքն էր։

Ախալցխայի գավառ Ахалцихский уезд
Զինանշան Թիֆլիսի նահանգի զինանշանը
Երկիր	Ռուսական կայսրություն
Կարգավիճակ	գավառ
Մտնում է	Թիֆլիսի նահանգ
Ներառում է	9 համայնք
Վարչկենտրոն	Ախալցխա
Հիմնական լեզու	Հայերեն, թաթարերեն, , վրացերեն, ռուսերեն
Բնակչություն (1897)	68837
Ազգային կազմ	թուրքեր (35%), հայեր (22%), կովկասյան թաթարներ (18%), վրացիներ (18%)[1]
Տարածք	2,572
Հիմնադրված է	1867 թ.
Պատմական շրջան(ներ)	Արտահան (Ախալցխա) Սամցխե (Ադիգեն)

Ախալցխայի գավառը հյուսիս-արևելքից սահմանակցում էր Գորիի, հարավ-արևելքից՝ Ախալքալաքի գավառներին։ Հյուսիսում և հյուսիս-արևմուտքում Քութայիսի նահանգն էր, իսկ հարավում և հարավ-արևմուտքում Օսմանյան կայսրության սահմանը (1878 թվականից՝ Կարսի մարզ)։ Միակ գավառն էր, որ հայկական համարվում էր մասնակի, և որի նկատմամբ Հայաստանի Հանրապետությունը երբեք պահանջ չէր ներկայացրել։

Ներառում էր հիմնականում ժամանակակից Սամցխե-Ջավախեթի մարզի հյուսիս-արևմուտքը (Ադիգեն, Ախալցխա)։

Անվանում

«Ախալցխա» անվանումը ծագումնաբանական առումով հասնում է 12-րդ դար։ Վրացերենից հայերեն թարգմանվում է որպես «նոր ամրոց» (վրաց.՝ ახალი, ախալի՝ նոր, վրաց.՝ ციხე, ցիխե՝ ամրոց)։ Մինչ այդ նույն տեղում էր գտնվում Լոմսիա ամրոցը։

Պատմություն

Ախալցխայի գավառը կազմվել է 1840 թվականին՝ Վրացա-Իմերեթական նահանգի կազմում։ Նախկինում այն ամբողջությամբ մտել է Իմերեթի թագավորության կազմ։ Ռուսական կայսրությանը միացել էր 1828-29 թվականների ռուս-թուրքական պատերազմի արդյունքում, և մնացել դրա կազմում մոտ իննսուն տարի։

Ռուսական տիրապետության առաջին հինգ տասնամյակների ընթացքում տեղի են ունենում վարչատարածքային մի քանի փոփոխություններ։ Կովկասում ստեղծված Վրացա-Իմերեթական նահանգը 1846 թվականին կիսվում է Թիֆլիսի (1846-1918) և Քութայիսի (1846-1918) նահանգները։ Ախալցխայի գավառը կիսվում է Աբասթումանի և Խերթվիսի շրջանների՝ Քութայիսի նահանգի կազմում^[2]։ 1867 թվականին Ախալցխան վերադարձվում է Թիֆլիսի նահանգ^[3]։

1918-1920 թվականներին Ախալցխայի գավառը մտել է Վրաստանի դեմոկրատական հանրապետության մեջ, իսկ խորհրդայնացումից հետո՝ Կարսի պայմանագրով, այն պաշտոնապես տրվել է Վրացական ԽՍՀ-ին։

Բնակչություն

1897 թվականի մարդահամարի տվյալներով գավառի բնակչությունը 68,837 մարդ էր, որի ավելի քան 1/3-ը թուրքեր էին (24137 մարդ), և գրեթե հավասար քանակությամբ, հայեր (15144 մարդ) թաթարներ (12370 մարդ), վրացիներ (12211 մարդ) և այլ ազգեր^[4]։ Ախալցխա քաղաքի բնակչությունը 1897 թվականին 15357 մարդ էր, որից 9035-ը հայեր էին, 3576-ը՝ վրացիներ, 1580-ը՝ ռուսներ^[5]։

1921 թվականին Ախալցխայի գավառը վերջնականապես անցնում է Խորհրդային Վրաստանին, որոնց վրա հետագայում առաջանում են Ախալցխայի և Ադիգենի շրջանները։

Վարչական բաժանում

1913 թվականին գավառը բաժանված էր 9 գյուղական համայնքի^[6]՝

• Ադիգենի
• Ախալցխայի
• Ածղուրի
• Իդումալայի
• Լեպիսի
• Վալեի
• Վարհանի
• Ուդեի
• Ուրավելի

Տես նաև

• Ախալցխայի շրջան
• Արևելյան Հայաստանը Ռուսական կայսրության կազմում

Ծանոթագրություններ

1. Первая всеобщая перепись населения Российской Империи 1897 г., Распределение населения по родному языку и уездам Российской Империи кроме губерний Европейской России, Ахалцихский уезд
2. 20701. Высочайше утверждённое положение о разделении Закавказского края. Руниверс. Дата обращения 29 января 2015.
3. http://www.heraldicum.ru/gruzia/gubernia.htm
4. Первая всеобщая перепись населения Российской Империи 1897 г. Распределение населения по родному языку и уездам Российской Империи кроме губерний Европейской России, Ахалцихский уезд
5. Первая всеобщая перепись населения Российской Империи 1897 г. город Ахалцих
6. , Волостныя, станичныя, сельскія, гминныя правленія и управленія, а также полицейскіе станы всей Россіи съ обозначеніем мѣста ихъ нахожденія, Кіевъ, «Изд-во Т-ва Л. М. Фишъ», 113։