Եվրագոտի
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Եվրագոտի (արտասանություն ), պաշտոնապես կոչվում է եվրոյի տարածք[5], Եվրոպական միության 28 անդամ երկրներից 20-ի արժութային միություն, որոնք եվրոն (€) ընդունել են որպես ներքին առևտրի արժույթ։ Եվրագոտու դրամավարկային գործառույթը կոչվում է Եվրահամակարգ։ Եվրոպական միության մյուս ինն անդամ երկրները ունեն իրենց ազգային արժույթները, չնայած դրանց մեծ մասը պարտավորվել է հետագայում անցնել եվրոյին։
Եվրագոտու մեջ ընդգրկված են Ավստրիան, Բելգիան, Կիպրոսը, Էստոնիան, Ֆինլանդիան, Ֆրանսիան, Գերմանիան, Հունաստանը, Իռլանդիան, Իտալիան, Լատվիան, Լիտվան, Լյուքսեմբուրգը, Մալթան, Նիդերլանդները, Պորտուգալիան, Սլովակիան, Սլովենիան և Իսպանիան։ ԵՄ մյուս անդամ երկրները (բացառությամբ Դանիայի և Միացյալ Թագավորության) պարտավորվել են միանալ գոտուն եթե բավարարեն պահանջներին[6]։ Ոչ մի երկիր նախկինում դուրս չի եկել գոտուց[7]։ Անդորրան, Մոնակոն, Սան Մարինոն և Վատիկանը ԵՄ հետ կնքել են պայմանագիր, համաձայն որի եվրոն նրանց պաշտոնական արժույթն է, սակայն իրավունք ունեն թողարկելու սեփական մետաղադրամներ[8][9]։ Կոսովոն և Չեռնոգորիան ընդունել են եվրոն իրենց նախաձեռնությամբ, սակայն այս երկրները Եվրագոտու պաշտոնական անդամ չեն և չունեն ներկայացուցչություն Եվրոպական Կենտրոնական բանկում (ԵԿԲ) կամ Եվրախմբում[10]։
ԵԿԲ-ն, որը կառավարում նախագահը և ազգային կենտրոնական բանկերի խորհուրդը, հաստատում է գոտու դրամավարկային քաղաքականությունը։ ԵԿԲ հիմնական խնդիրն է վերահսկողության տակ պահել գնաճը։ Չնայած չկա ընդհանուր քաղաքականություն արժութային միության կառավարման վերաբերյալ, կառավարման գործառնույթը կատարում է Եվրախումբը, որն ընդունում է Եվրագոտու կամ եվրոյի մասով քաղաքական որոշումներ։ Եվրախումբը կազմված է եվրագոտու անդամ երկրների ֆինանսների նախարարներից, սակայն արտակարգ դեպքերում այն ղեկավարում են երկրների առաջնորդները։
Remove ads
Բնակչություն
Ծանոթագրություններ
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads