Միշել Մերսյե
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Միշել Մերսյե (ֆր.՝ Michèle Mercier, իրական անունը՝ Ժոսլին Իվոն Ռենե Մերսյե, հունվարի 1, 1939[1][2][3][…], Նիս, Ֆրանսիայի երրորդ հանրապետություն[4]), ֆրանսիացի դերասանուհի։ Ընդհանուր առմամբ նկարահանվել է 55 կինոնկարում և երեք հեռուստասերիալում։ Արժանացել է Արվեստների և գրականության շքանշանի։
Remove ads
Կենսագրություն
Միշել Մերսյեն ծնվել է ֆրանսիացու և իտալուհու ընտանիքում։ Մանկության տարիներին հրապուրվել է պարերով։ 1957 թվականին նա արդեն Նիսի օպերային թատրոնի բալետի պարուհի էր։ Մորիս Շևալյեն հանդիպելով երիտասարդ պարուհուն, նրան կանխագուշակել է մեծ հաջողություն։ 17 տարեկանում մեկնել է Փարիզ, չնայած, որ ծնողները դեմ էին և ցանկանում էին, որ իրենց դուստրը ժառանգեր ընտանիքին պատկանող դեղաբանական ընկերությունը։ Սկզբում նա պարում էր բալետմայստեր Ռոլան Պետիի խմբում, իսկ հետո «Էյֆելյան աշտարակի բալետ» պարային խմբում։ Փարիզում ծանոթացել է Չարլի Չապլինի հետ, ով նրան խորհուրդ է տվել սովորել անգլերեն լեզուն և փորձել նկարահանվել կինոյում։ Երբ պարային խումբը լուծարվեց, Մերսյեն ուղևորվեց Լոնդոն։ Այնտեղ սովորել է դերասանի վարպետություն, սակայն շուտով վերադարձել է հայրական տուն։
Միշել Մերսյեի կինոդեբյուտը կայացել է 1957 թվականին, երբ նկարահանվել է «Դռան բռնակի պտույտը» կինոնկարում։ Ֆիլմի ռեժիսորը նրան հանդիպել էր Նիսում։ Պրոդյուսերները հավանություն չէին տվել Ժոսլին անվանը և այն փոխվեց Միշելի։ Պաշտոնապես այդ անունը վերցվել էր ի պատիվ հայտնի դերասանուհի Միշել Մորգանի, սակայն հանգամանքների բերումով այնպես էր ստացվել, որ Միշել էր նաև նրա կրտսեր քրոջ անունը, ով մանուկ հասակում մահացել էր տիֆից։
Դեբյուտից հետո հաջորդեցին մի շարք ֆիլմեր՝ ռոմանտիկ կատակերգություններ, ամերիկյան սարսափ-ֆիլմեր, կատակերգություն Բոբ Հոուպի հետ և փոքրիկ դերեր Ֆրանսուա Տրյուֆոյի «Կրակեք դաշնակահարի վրա» (1960 թ.) և Անատոլ Լիտվակի «Արդյոք դուք սիրում եք Բրամսին» (1961 թ.) կինոնկարներում։ Քննադատները կարծիքներ են հայտնել դերասանուհու անբռնազբոսիկ շարժումների, կինոխցիկի առջև անկաշկանդ պահվածքի, վառ արտաքինի և գեղեցիկ կազմվածքի վերաբերյալ։ Թատրոնի բեմում նրա դեբյուտը կայացել է 1958 թվականին՝ «Ահա և թխահերը» ներկայացման մեջ, սակայն բեմական կարիերան այդպես էլ զարգացում չունեցավ։
Շուտով Միշել Մերսյեն մեկնեց աշխատելու Մեծ Բրիտանիա, իսկ հետո Իտալիա, որտեղ մեկ տասնյակից ավել իտալական ակնարկներում նկարահանվելով, նա դարձավ ամենահայտնի ֆրանսիական դերասանուհին Իտալիայում։ Այստեղ Միշել Մերսյեն խաղացել է ռոմանտիկ, արկածային, կատակերգական, դետեկտիվ և այլ ժանրերի կինոնկարներում։ Նրան արդեն ճանաչում էին բազմաթիվ երկրներում, սակայն հարազատ Ֆրանսիայում շատ քչերը գիտեին նրա մասին։
1963 թվականին ռեժիսոր Բեռնար Բորդերին առաջարկեց Միշել Մերսյեին, նկարահանվել Անն և Սերժ Գոլոն զույգի «Անժելիկա» վեպի մոտիվներով նկարահանվող պատմական ֆիլմի գլխավոր դերը։ Ֆիլմում նկարահանվելու առաջարկից հրաժարվել էին Բրիժիտ Բարդոն, Կատրին Դենյովը և Ջեյն Ֆոնդան։ Միշելն հաջողությամբ անցավ փորձերը և ստացավ XVII դարի պատմականորեն կեղծ կերպարի դերը, ով բոլոր հասանելի միջոցներով պայքարում էր իր կանացի երջանկության համար։ Ֆիլմում նրա խաղընկերը Ռոբեր Հոսեյնն էր։ 1964-1968 թվականներին Անժելիկայի մասին թողարկվեց ընդհանուր առմամբ հինգ ֆիլմ ` «Անժելիկան՝ հրեշտակների մարքիզուհին» (1964 թ.), «Հիասքանչ Անժելիկան» («Ցասկոտ Անժելիկան» 1965 թ.), «Անժելիկան և թագավորը» (1966 թ.), «Անսաստելի Անժելիկան» (1967 թ.) և «Անժելիկան և սուլթանը» (1968 թ.)։ Այս դերը դերասանուհուն համաշխարհային ճանաչում բերեց։
Անժելիկայից հետո դերասանուհին փորձում էր ազատվել այդ կերպարից, քանի որ 1960-ական թվականների վերջից, համաշխարհային հանդիսատեսի կողմից Միշել Մերսյեն ընկալվում էր առաջին հերթին որպես Անժելիկա։ Նա էկրանին հայտնվեց մարմնավաճառուհու դերում, հանդես գալով «Երկնային ամպրոպ» (1965 թ.) ֆիլմում ` Ժան Գաբենի հետ միասին, իսկ Քրիստիան-Ժակի «Երկրորդ ճշմարտություն» (1966 թ.) ֆիլմում նա հանդես է եկել մարդասպանի կերպարով։ Ամեն դեպքում Անժելիկայից հետո, նրա բոլոր դերերը մնում էին աննկատ։ ԱՄՆ-ում նկարահանված «Բոլորին չես հաղթի» (1970 թ.) կինոնկարը, որտեղ նրա խաղընկերներն էին Թոնի Քերթիսը և Չարլզ Բրոնսոնը, նույնպես հաջողություն չունեցավ։
Տարիներ անց Միշել Մերսյեն իր աստղային դերի մասին արտահայտվել է հետևյալ կերպ. «Մի կողմից նա ինձ բերեց անհավանական հռչակ, իսկ մյուս կողմից ռեժիսորները բացի Անժելիկայից, իմ մեջ չէին տեսնում ուրիշ որևէ մեկին։ Այնպես որ, Անժելիկան ինձ համար և ճակատագիր է, և հաղթանակ, և անեծք»։ «Մարդիկ իմ մասին խոսում են, ինչպես Անժելիկայի մասին, չնայած, որ ես խաղացել եմ մի քանի տասնյակ այլ կանանց տարբեր դերեր։ Ես երկար տարիներ է, ինչ փորձում էի մոռանալ նրա մասին, սակայն այժմ թվում է, որ նա իմ փոքրիկ քույրն է, ով միշտ պատրաստ է օգնել ինձ։ Ես սովորել եմ ապրել նրա հետ միասին»։
Միշել Մերսյեն նկարահանվել է նաև «Հրեշտակը երկրի վրա» (1959 թ.), «Վախի երեք դեմքերը» (1963 թ.), «Ավագ Ֆերշոն» (1963 թ.), «Սև արև» (1966 թ.), «Աշխարհի հնագույն մասնագիտությունը» (1967 թ.), «Պարան և կոլտ» («Գերեզմանոց առանց խաչերի» 1968 թ.), «Լեդի Համիլթոնի սիրեկանները» (1968 թ.), «Ոսկե այրին» (1969 թ.) և այլ ֆիլմերում։
Remove ads
Անձնական կյանքը
Միշել Մերսյեի հավաստմամբ, անձնական երջանկություն նա երբեք չի ունեցել, չնայած որ ամուսնացած է եղել չորս անգամ ` երկու անգամ պաշտոնապես և երկու անգամ` փաստացի։ 1961 թվականին ամուսնացել է ռեժիսորի օգնական Անդրե Սմագիի հետ։ Վերջինս հարբեցող էր և ամուսնալուծվել են 1965 թվականին։ 1970 թվականին ամուսնացել է մրցարշավորդ Կլոդ Բուրիլոյի հետ, սակայն վերջինս մի օր անհետացավ, տանելով իր հետ դերասանուհու թանկարժեք զարդերն ու գումարները։ Նրանք բաժանվեցին 1976 թվականին։
1984 թվականին, Միշել Մերսյեն հեռացավ կինոյից, որպեսզի ամբողջովին տրվի անձնական կյանքին։ Կրկին կինոնկարահանման հրապարակ վերադարձավ 14 տարի անց։ 1999 թվականին, ֆինանսական դժվարությունների պատճառով, նա վաճառքի հանեց իր անձնական իրերը և Անժելիկայի հագուստները, որոնք ժամանակին գնել էր կինոստուդիայից։ Նա սիրավեպ է ունեցել նաև իտալական արքայազնի հետ, սակայն երեք տարի անց նրանք բաժանվել են։ Միշել Մերսյեն երեխաներ չի ունեցել։
Remove ads
Մասնակի ֆիլմագրությունը
Remove ads
Ծանոթագրություններ
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads