Լարերի տեսություն
From Wikipedia, the free encyclopedia
Լարերի տեսություն, ուղղություն տեսական ֆիզիկայում, որն ուսումնասիրում է ոչ թե կետային մասնիկների[1], այլ միաչափ օբյեկտների՝ այսպես կոչված քվանտային լարերի[2] փոխազդեցության դինամիկան։ Լարերի տեսությունը համադրում է քվանտային մեխանիկայի և հարաբերականության տեսության գաղափարները, այդ պատճառով նրա հիման վրա, հավանաբար, կկառուցվի քվանտային գրավիտացիայի տեսությունը[3][4]։ Լարերի տեսությունը հիմնվում է այն հիպոթեզի վրա[5], որ բոլոր տարրական մասնիկները և նրանց հիմնարար փոխազդեցությունները առաջանում են գերմիկրոսկոպիկ քվանտային լարերի տատանումների և փոխազդեցությունների արդյունքում՝ Պլանկի երկարության կարգի հեռավորությունների վրա՝ մոտ 10−35 մ[2]։ Այս մոտեցումը, մի կողմից, թույլ է տալիս խուսափել դաշտի քվանտային տեսության այնպիսի դժվարություններից, ինչպիսիք են վերանորմավորումը[6], իսկ մյուս կողմից հանգում է նյութի և տարածաժամանակի կառուցվածքի ավելի խոր եզրակացության[6]։ Լարերի տեսությունը առաջացել է 1970-ական թվականներին Գաբրիելե Վենեցիանոյի մի բանաձևի իմաստավորման արդյունքում[7], որը կապված է հադրոնների կառուցվածքի լարային մոդելների հետ։ 1980-ականների և 1990-ականների կեսերը նշանավորվեցին լարերի տեսության բուռն զարգացումով։ Սպասվում էր, որ մոտ ապագայում դրա հիման վրա կձևավորվի այսպես կոչված «միասնական տեսությունը» կամ «ամեն ինչի տեսությունը»[4], որի անհաջող որոնումներով էր զբաղված Այնշտայնը տասնյակ տարիներ[8]։ Սակայն չնայած տեսության մաթեմատիկական խստությանը և ամբողջականությանը, դեռևս լարերի տեսության փորձնական հաստատումներ չեն գտնվել[2]։ Առաջանալով հադրոնային ֆիզիկայի նկարագրման համար, սակայն նպատակահարմար չլինելով դրա համար, այս տեսությունը բոլոր տեսությունների նկարագրման յուրահատուկ փորձարարական վակուում է։
Հիմնական խնդիրներից մեկը, որը առաջանում է լարերի տեսություններում 26 կամ 10 չափականությունից[9] մինչև ցածր էներգիաների 4 չափականությամբ ֆիզիկա կրճատվելու ժամանակ լրացուցիչ չափականությունների կոմպակտավորման բազմաթիվ տարբերակներն են Կալաբի-Յաուի բազմաձևությունների և օրբիձևությունների վրա, որոնք, հավանաբար, Կալաբի-Յաուի տարածության մասնավոր սահմանային դեպքեր են[10]։ Հնարավոր լուծումների մեծ թիվը 1970-ականների վերջին և 1980-ականների սկզբին ստեղծեց «լանդշաֆտի խնդիր» անվանումով խնդիրը[11], ինչի հետ կապված որոշ գիտնականներ կասկածում են, որ արդյոք լարերի տեսությունը կարող է գիտական լինել[12]։
Չնայած այս դժվարություններին, լարերի տեսության մշակումը խթանեց մաթեմատիկական ֆորմալիզմների զարգացմանը, հիմնականում՝ հանրահաշվական և դիֆերենցիալ երկրաչափություններում, տոպոլոգիայում, ինչպես նաև թույլ տվեց ավելի խոր հասկանալ նախորդ՝ քվանտային գրավիտացիայի տեսությունը[2]։ Լարերի տեսությունը շարունակում է զարգանալ, և ակնկալվում է[2], որ տեսության թերի տարրերը և դրանց համապատասխանող երևույթները կբացահայտվեն մոտ ապագայում, այդ թվում Մեծ հադրոնային բախիչի փորձերի միջոցով[13]։