appetitus

Latino

participio perfetto
aggettivo di I classe

singolare
	maschile	femminile	neutro
nominativo	appetītus	appetītă	appetītum
genitivo	appetītī	appetītae	appetītī
dativo	appetītō	appetītae	appetītō
accusativo	appetītŭm	appetītăm	appetītum
vocativo	appetītĕ	appetītă	appetītum
ablativo	appetītō	appetītā	appetītō
plurale
	maschile	femminile	neutro
nominativo	appetītī	appetītae	appetītă
genitivo	appetītōrum	appetītārum	appetītōrum
dativo	appetītīs	appetītīs	appetītīs
accusativo	appetītōs	appetītās	appetītă
vocativo	appetītī	appetītae	appetītă
ablativo	appetītīs	appetītīs	appetītīs

Quarta declinazione

	singolare	plurale
nominativo	appetītŭs	appetītūs
genitivo	appetītūs	appetītŭŭm
dativo	appetītŭī	appetītĭbŭs
accusativo	appetītŭm	appetītūs
vocativo	appetītŭs	appetītūs
ablativo	appetītū	appetītĭbŭs

Sostantivo

appetitus m sing, quarta declinazione (genitivo: appetitus)

1. definizione mancante; se vuoi, aggiungila tu

Voce verbale

appetitus

1. participio perfetto di appetō

Sillabazione

ăp | pĕ | tī | tŭs

Pronuncia

• (pronuncia classica) AFI: /ap.peˈtiː.tus/
• (pronuncia ecclesiastica) AFI: /ap.peˈti.tus/

Etimologia / Derivazione

dal verbo appetō

Uso / Precisazioni

come tutti i participi verbali latini, oltre alla funzione prettamente verbale può assumere il ruolo di aggettivo e di sostantivo (participio sostantivato)

Note / Riferimenti